Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Ένα ευχαριστώ για την επιτυχία του μπαζάρ μας

.
Η προσπάθεια όλων μας ανταμείφθηκε.. 


το μπαζάρ αυτό ήταν και το πιο επιτυχημένο μας.. και αυτό μέσα στην περίοδο αυτή.. της κρίσης που βαθαίνει..... 


Όλοι εμείς του ξεμπλογκαρίσματος, παλιοί και νέοι δώσαμε με πολύ χαρά την ενέργεια και το κουράγιο μας, γίναμε μια μεγάλη παρέα και στήσαμε αυτό το μπαζάρ με στόχο να ανακουφίσουμε τα παιδιά και τις φυλακισμένες μητέρες τους, τις άπορες και τις ανήλικες των φυλακών.





 Όλοι με μια σακουλίτσα στο χέρι φτιάξαμε ένα βουνό από ρούχα, παιχνίδια, πάνες, είδη καθαριότητας, κουβέρτες που στο τέλος της εβδομάδας θα πάνε στις φυλακές. Μαζέψαμε ένα σεβαστό ποσό που η ομάδα θα αποφασίσει ποιες ανάγκες των φυλακών θα καλύψει. 



Και στην ερώτηση : -Μα μήπως αυτά θα έπρεπε να τα παρέχει το κράτος και οι εθελοντικές προσπάθειες μήπως δεν βοηθούν στο να αναλάβει αυτό τις ευθύνες του... Απαντάμε ότι εμείς δεν μπορούμε να αφήνουμε τα παιδιά και τις άπορες να υποφέρουν, ότι δεν ψάχνουμε άλλοθι για να χωθούμε κι άλλο στην αδράνεια, ότι με την πράξη μας καταδεικνύουμε την ανεπάρκεια των μηχανισμών .. όταν δλδ ζητάμε χαρτιά υγείας και σαπούνια ποιο μήνυμα περνάμε;



Ευχαριστούμε θερμά το θέατρο Χυτήριο Theatre & ART Cafe που μας δώρησε τον χώρο του, 




την ομάδα του "Δώσε πάρε" για την πολλαπλή βοήθεια που μας έδωσε, 


την ομάδα των 'δρόμων ζωής' και τον Μπάμπη προσωπικά, τον Χρήστο που σχεδόν μας δώρισε το φορτηγό του για τις μεταφορές, την ομάδα "Επάνοδος", τις "Υφάντρες των παραμυθιών, 
τον Πίκο Απίκο... 




την Έλενα, τον Απόστολο, την Σοφία, την Βάσω, την Θεοφανώ, την Θεανώ, την Ρουμπίνη, την Λουκία, την Λία, την Μαρία, την Λήδα, την Φωτεινή, τον Κώστα, τον Γιώργο, την Ευγενία, την Μαρία, την Δέσποινα, την Αλεξάνδρα, την Χριστίνα, την Βίκυ, την Χρυσάνθη, την Ειρήνη, την Νίκη και τόσους άλλους που βοήθησαν και τώρα ξεχνώ.. 







Ευχαριστούμε όλους όσους ήρθατε και στηρίξατε την προσπάθειά μας .. πραγματικά και μέσα απ την καρδιά .. πετύχαμε πολλά.. ένα χαμόγελο σε παιδικά χείλη ..





Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ - δελτίο τύπου - φωτογραφίες

.


Χριστουγεννιάτικο Bazaar από το Xeblogarisma

To ξεblogάρισμα για έβδομη συνεχή χρονιά διοργανώνει το Σαββατοκύριακο 13,14 Δεκεμβρίου το Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ του, για την ενίσχυση των παιδιών έως 3 ετών που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους και των άπορων κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θήβας. Μαζί μας αυτή τη χρονιά θα είναι και η ομάδα «Επάνοδος» με έργα αποφυλακισμένων καθώς και η ομάδα «Δώσε-Πάρε».

Στο μπαζάρ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο «Χυτήριο» (Ιερά Οδός 44, Γκάζι) θα βρείτε εκτός από έργα φυλακισμένων γυναικών, χειροποίητα  χριστουγεννιάτικα στολίδια, , τα «πατροπαράδοτα» τσίπουρα και ρακόμελά μας, σπιτικές μαρμελάδες, γλυκά και κουλουράκια, λικέρ, χειροποίητα σαπούνια και κεραλοιφές, πολλούς τίτλους βιβλίων από δεύτερο χέρι σε τιμές από 0,50 εως 5 ευρώ άλλα μεταχειρισμένα είδη όπως ρούχα και είδη διακόσμησης, κοσμήματα και πολλά άλλα.

Εκτός της λαχειοφόρου μας που κάθε χρόνο διοργανώνουμε, και που φέτος θα είναι πλούσια σε προσκλήσεις θεατρικών παραστάσεων και θεραπευτικών συνεδριών, προσκαλούμε τους μικρούς μας φίλους να έρθουν την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι να ακούσουν λαϊκά παραμύθια από την ομάδα "Υφάντρες των παραμυθιών".

Όπως σε κάθε μπαζάρ μας θα συλλέγουμε είδη πρώτης ανάγκης για τις φυλακισμένες και τα παιδάκια όπως: πάνες, είδη παιδικής περιποίησης, σαμπουάν, αφρόλουτρα, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σερβιέτες, χαρτί υγείας, απορρυπαντικό για πλύσιμο ρούχων, υγρό καθαρισμού χώρου, σαπούνια, τηλεκάρτες κ.ά.

Χριστουγεννιάτικο Bazaar Πληροφορίες
Σάββατο 13/12
Ωράριο: 11:00 έως τις 20:00
Κυριακή 14/12
Ωράριο: 11:00 έως τις 19:00 
Θέατρο «Χυτήριο», Ιερά Οδός 44, Τηλ. 2103412313 / 6951787821,Γκάζι (ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός),




Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από είδη που θα πωλούνται στο μπαζάρ και μας τα προσφέρει η ανταλλακτική ομάδα "Δώσε πάρε"



χειροποίητα διακοσμητικά


χειροποίητα κοσμήματα




χειροποίητα κεραμικά
]

ρούχα και παπούτσια αφόρετα






χειροποίητα κεντήματα


γούρια


χειροποίητες τσάντες


χειροποίητα στολίδια

.



Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Οι "Υφάντρες των Παραμυθιών" στο ξεblogάρισμα

.
Την δεύτερη μέρα του μπαζάρ μας δηλαδή την Κυριακή 14/12 στις 12 το μεσημέρι με 1, η ομάδα αφήγησης "Υφάντρες των Παραμυθιών" θα διηγηθεί σε μικρούς και μεγάλους φίλους λαϊκά παραμύθια. 
Ακολουθεί μια μικρή παρουσίαση της ομάδας: 



"H Ομάδα Αφήγησης "Υφάντρες των Παραμυθιών" γεννήθηκε στην εποχή της κρίσης και σε πείσμα των σκοταδιών της. Μετά την αρχική μας εκπαίδευση -μια πορεία που συνεχίζεται- τα πρώτα βήματά μας έγιναν τον Νοέμβριο του 2011. Από τότε, σε διάφορα σημεία της πόλης, κοινωνούμε την ομορφιά και τη σοφία των λαϊκών παραμυθιών σε ακροατές που τα έχουν τόσο ανάγκη όσο κι εμείς. Και -τρία χρόνια τώρα- μένει πάντα, στο τέλος κάθε αφήγησης, η ίδια γλυκιά αίσθηση δικαίωσης, ότι αυτό που κάνουμε είναι όμορφο και σημαντικό, γιατί το υλικό που υπηρετούμε είναι πανάξιο και πρέπει να επιζήσει και να διαδοθεί, γιατί τα λαϊκά παραμύθια είναι μια κολυμπήθρα ανθρώπινης εμπειρίας και γνώσης, όπου ο καθένας βαφτίζει τη ζωή του. Για να τη δει με μια νέα, καθαρότερη ματιά : παρηγορητική και λυτρωτική...!

Η ομάδα μας αποτελείται από τις Μαρούσα Απειρανθίτου, Άννα Γιάνκου και Λουκία Σουγιά.

Έχουμε συμμετέχει μέχρι στιγμής σε σειρά εκδηλώσεων, όπως :

στην Παγκόσμια Ημέρα Αφήγησης (Μάρτιος 2013 & 2014),

στο Ετήσιο Φεστιβάλ Αφήγησης "Παραμύθια και Μύθοι στου Κένταυρου τη Ράχη", στον Άγιο Γεώργιο Πηλίου (Αύγουστος 2012, 2013 & 2014),

στο Κέντρο Πρόληψης του ΚΕΘΕΑ "Σταθμός", στο σταθμό ΗΣΑΠ Καλλιθέας, τον Δεκέμβριο του 2012,

στο ετήσιο Φεστιβάλ Αφήγησης του ΚΕΘΕΑ "Διάβαση", το 2012 και το 2014,

στο 18ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας, τον Ιούλιο του 2014,

στο σπίτι της Κίνησης Πολιτών Μοσχάτου "Μεσοποταμία", τον Μάρτιο του 2014

στο Χώρο "Ακρότεχνο", στη Θεμιστοκλέους 31, (Πέμπτες βράδυ, την περίοδο 2012-2013),

στο "Καφέ Μύρτιλλο", Πλ. Νέου Ηρακλείου, όπου εκπαιδεύονται & απασχολούνται άτομα με ειδικές δεξιότητες, τον Φεβρουάριο & Νοέμβριο 2014,

στα "Παραμύθια στο Χοροστάσι", στο χώρο της Δόρας Στράτου στην Πλάκα, με αφηγήσεις κάθε μήνα τη χρονιά 2013-2014,

στην "Κιβωτό του Κόσμου", τον Μάρτιο του 2012."

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Μια μαρτυρία


.


Μια μαρτυρία την Βασιλικής Νομίδου μετά από θεατρική παράσταση που δόθηκε το φθινόπωρο του 2008 στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας για τα παιδάκια που ζούσαν εκεί.

Οι εξωτερικές πόρτες της φυλακής ήταν πολύ ψηλές και καταπράσινα βαμμένες. Τα συρματοπλέγματα που υπήρχαν παντού, ήταν σπιράλ, «ασημένια» και άστραφταν κάτω απ’τον ήλιο, σαν να ήταν καινούργια. Όπου υπήρχαν κελιά, υπήρχαν απλωμένα ρούχα στα σίδερα των παραθύρων και πανιά σαν κουρτίνες (ή ίσως ήταν κάτι σαν κουρτίνες) που έκρυβαν το εσωτερικό. Υπήρχε ένας χώρος έκανε κάτι σαν Π, σαν ακάλυπτος πολυκατοικίας, με γύρω γύρω κελιά, γεμάτα όλα τα παράθυρα απλωμένα ρούχα και κάτω, «στην αυλή του ακάλυπτου», γεμάτο σπιράλ συρματοπλέγματα, πάρα πολλά.
Μέσα στο χώρο όπου έγινε η παράσταση και πριν έρθουν, ακούγονταν διαρκώς φωνές παιδιών. Από κει φαίνονταν κάποια κελιά αλλά παρατηρούσαμε με μεγάλη προσοχή, λίγο, με κλεφτές ματιές, για να μην μας δουν οι γυναίκες. Ήθελα πολύ να κοιτάζω αλλά προσπαθούσα να μην το κάνω.
Όταν έφτασε η ώρα, μπήκαν στο χώρο με μεγάλη άνεση, κάποιες μας χαιρέτισαν, μας μιλούσαν συνέχεια στον πληθυντικό. Κάποιες ήρθαν με τα μωρά, κάποιες ήταν παρέες νέων κοριτσιών, περιποιημένες, κάποιες βαμμένες. Απ’τις πρώτες που μπήκαν ήταν κάποια με κοτσιδάκια στα μαλλιά και δύο μωρά! Το ένα της το κρατούσε μια κοπέλα. Ενώ τους έλεγα πώς θα κάτσουν, αισθάνθηκα από την κοπέλα κάτι σαν συστολή, προτίμησε να δώσει στη μαμά και το δεύτερο παιδί, και ενώ της έλεγα να κάτσει και κείνη μπροστά κρατώντας το ένα μωρό, αυτή έκανε πίσω και κάθισε σε μια καρέκλα.
Γενικά φαίνονταν να βοηθάει η μία την άλλη με τα μωρά. Κάποια είχε φέρει το παιδί μιας άλλης, όταν έκλαιγε κάποιο το έπαιρνε μια άλλη και το κρατούσε, δεν καταλάβαινα κάποιες φορές, ποιανής παιδί ήταν ποιο.
Κάθισα κάτω δίπλα τους έχοντας ένα μαγνητοφωνάκι. Είχα πολύ άγχος μήπως αντιδράσουν γι’αυτο. Μερικές φορές είδα τη ματιά από κάνα δυο γυναίκες να πέφτουν πάνω του. Δίπλα μου καθόταν μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας με ένα μικρό κοριτσάκι που δεν το άφηνε απ’την αγκαλιά της.
Όταν τις κοιτούσα και τους χαμογελούσα πάντα μου ανταπέδιδαν το χαμόγελο. Αυτό που παρατήρησα επίσης (για όσο παρατηρούσα τα μικρά) ήταν ότι κανένα απ’αυτά δεν γελούσε, ακόμη και τα μεγαλύτερα. Ήταν προσηλωμένα με ανοιχτά μάτια, αλλά ανέκφραστα.
 Απέναντι μου ήταν μια νέα κοπέλα, με ένα φωτεινό χαμόγελο που δεν έφευγε απ’τα χείλη της. Σαν να ρουφούσε ότι συνέβαινε στην παράσταση. Αυτό που θα έλεγα εγώ καλός θεατής. Κρατούσε ένα αγοράκι μεγαλούτσικο με ένα περίεργο κούρεμα, κάτι σαν καπελάκι. Στο τέλος διάλεξα ένα δώρο με τουβλάκια για το παιδί και πλησίασα να του το δώσω. Τότε το παιδί σήκωσε το χέρι για να προστατέψει το πρόσωπο του, σαν να πήγαινα να το χτυπήσω. Σάστισα, με αργές κινήσεις του πρόσφερα το δώρο αλλά δεν μου μίλησε σαν να μην καταλάβαινε. Μου  απάντησε μια άλλη, μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, δίπλα στη μητέρα του, «ευχαριστούμε». Το πρόσωπο της μητέρας του από κοντά ήταν κάπως σκληρό και τραχύ, φαινόταν μεγαλύτερη, δεν είχε τίποτα από τη φωτεινότητα που από μακριά έβλεπα.
Οι περισσότερες πρέπει να ήταν τσιγγάνες. Κάποια στιγμή ήρθε και μια πιτσιρίκα μάλλον με αφρικάνικη καταγωγή, φορούσε μαντίλα και τη συνόδευε μία αρκετά μεγάλης ηλικίας, λευκή. Αυτό το «ζευγάρι», δεν ξέρω γιατί αλλά μου έκανε εντύπωση. Πολλές απ’αυτές είχαν τατουάζ, ένα απ’αυτά μου φάνηκε ότι έγραφε Χριστός ή Χρήστος, πάντως η εντύπωση μου ήταν ότι έγραφαν ονόματα ανδρών.
Τα μωρά κοριτσάκια είχαν σχεδόν όλα, κάποια μαλλάκια πιασμένα σαν κοκοράκι, στην κορυφή του κεφαλιού. Η μόδα της φυλακής, σκέφτηκα.
Πριν τελειώσει η παράσταση ήρθε κάποια και τους είπε ότι το φαγητό για τα μωρά μοιραζόταν. Αυτό διέσπασε την προσοχή τους, κάποιες έφυγαν.
Στο τέλος τους μοιράσαμε δώρα. Εγώ τουλάχιστον, είχα την αίσθηση ότι τα περίμεναν, δεν ήταν έκπληξη. Κάποια «ευχαριστώ» ήταν ξερά, απλά για να ειπωθούν. Μια κοπέλα μάλιστα θέλησε να γυρίσει πίσω ένα παιχνίδι σαν βιβλίο όπου μπορούσες να ζωγραφίσεις πάνω, λέγοντας ότι ένα βιβλίο δεν είναι δώρο για παιδί και το παιδί θέλει κουκλάκι γιατί ζηλεύει τ’ άλλα. Το απαιτούσε. Σ’αυτήν την τελευταία επαφή μαζί τους με τα παιχνίδια, που πλησίασα κάποιες λίγο περισσότερο, ήταν που αισθάνθηκα εντελώς «απ’έξω», πολύ μακριά τους.
Έφυγαν γρήγορα, κάποιες μας είπαν ευχαριστώ κάποιες άλλες, πιτσιρίκες, δεν γύρισαν καν το κεφάλι.
Αισθάνθηκα ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα.


Αυτό που ένιωσα μετά την παράσταση, και δεν μπορούσα να το βάλω σε λέξεις τότε, ήταν απογοήτευση, σαν να ξεφούσκωσε κάτι μέσα μου. Χρειάστηκα χρόνο για να καταλάβω ότι είχα προσδοκίες απ’αυτήν την εμπειρία, που όμως δεν εκπληρώθηκαν. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι περίμενα; Νόμιζα ότι έκανα κάτι σημαντικό, ότι θα βοηθούσα, κι αυτό θα το έβλεπα στα πρόσωπα των ανθρώπων.  Αλλά όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο άδοξα, και μεις έπρεπε να μαζέψουμε τα πράγματα μας και να φύγουμε από κει. Προετοιμαζόμασταν μήνες γι’αυτή τη μέρα και αισθάνθηκα ότι «φάγαμε πόρτα» την πραγματικότητα. Απροσπέλαστος τόπος, επιφυλακτικοί άνθρωποι μέσα σε μια σκληρή και άκαμπτη ρουτίνα. Μια σταγόνα στον ωκεανό η παρουσία μας εκεί. Όταν τις φώναξαν για το σερβίρισμα του φαγητού των μωρών, διαλύθηκε εντελώς η προσοχή τους. Μα βέβαια.  Αυτό ήταν το σημαντικό, το φαγητό που έπρεπε να προλάβουν να πάρουν για τα μωρά τους. Δεν ήμασταν εμείς! Και έτσι έπρεπε να γίνει. Η ρουτίνα της φυλακής δεν αλλάζει με τίποτα. Δεν θα άλλαζε η ώρα του φαγητού γιατί κάποιοι ήρθαν να παίξουν μια παράσταση για τα μωρά. Αυτό που έχει σημασία είναι ο κανόνας του συστήματος, κι όχι οι εξαιρέσεις του. Κι εμείς ήμασταν εξαίρεση εκεί.
Τι ελπίζω; Και γιατί θα ξαναπήγαινα; Μήπως τελικά αυτή, αποτελέσει μια εμπειρία κάπως φωτεινή, που θα γραφτεί στην ψυχούλα κάποιου μωρού (ή ακόμα και μιας γυναίκας) και κάτι θα του κάνει, άλλο, απ’αυτό που αυτή η αρχή της ζωής του μέσα στη φυλακή το προγραμματίζει να γίνει. Η ψυχή παίζει περίεργα παιχνίδια, δίνει καμιά φορά σημασία στην εξαίρεση κι όχι στον κανόνα. Εκεί ποντάρω. Στην εικόνα ενός παγερού και αδιάφορου ψηλού τοίχου, αλλά διάτρητου, με μικρές τρυπούλες που αφήνουν το φως και τον αέρα να περάσει.  Ίσως η τέχνη να μπορεί να το κάνει αυτό.


Σεπτέμβρης του 2008