Από E. G.:
"Θα ήταν κάπου το 2008 όταν διάβασα ένα μέηλ για μια ομάδα που στήριζε τις μωρομάνες που ήταν με τα παιδιά τους στη φυλακή, και μάζεψα πράγματα κι εγώ. Πάνες, σερβιέτες, είδη προσωπικής υγιεινής, μωρουδιακά ρούχα. Τηλεφώνησα στο νούμερο που έδιναν, και τα πήγα σε ένα σπίτι - με υποδέχτηκε μία γυναίκα που έκτοτε έγινε υπέροχη φίλη, μαζί με το μωράκι της αγκαλιά. Πήγα και στο παζάρι, που τότε γινόταν στο Καμπαρέ Βολτέρ, σε ένα δύσκολο δρομάκι κοντά στο Μεταξουργείο. Ερωτεύτηκα την ατμόσφαιρα του παζαριού. Τους ερωτεύτηκα όλους και όλες στην ομάδα, και μπήκα κι εγώ. Το μεράκι και η αγάπη και το κέφι τους με στήριξαν ηθικά σε ώρες που έχανα την πίστη μου στον άνθρωπο και στην καλοσύνη του. Έκτοτε έχω πάει αρκετές φορές στη φυλακή, έχω γνωρίσει τον κόσμο εκεί (εμπειρίες που σε σημαδεύουν για μια ζωή) και έχω καταλάβει πολλά. Μπορεί να μην μπορούμε "να αλλάξουμε τον κόσμο εν μία νυκτί", αλλά και μόνο να μπορείς να κάνεις έστω και λίγη διαφορά στη ζωή ενός ζορισμένου συνανθρώπου (στη θέση του οποίου κάλλιστα θα μπορούσες να βρίσκεσαι εσύ!) είναι σημαντικό, είναι κάτι που σε κάνει να κοιμάσαι λίγο ελαφρύτερα τα βράδια. Τώρα ζω μακριά από την Αθήνα, και δεν πετυχαίνω συχνά να βρίσκομαι στο παζάρι αυτό, αλλά συνεχίζω να εκτιμώ βαθιά αυτή την ομάδα, που με λίγα μέσα και πολύ κόπο, μεράκι, αγάπη, ενθουσιασμό αγωνίζεται από το δικό της μετερίζι για έναν πιο τρυφερό και ωραίο κόσμο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου