Ξεblogάρισμα – Υποστήριξη εθελοντικών δράσεων στις φυλακές.

.

Ξεblogάρισμα – Υποστήριξη εθελοντικών δράσεων στις φυλακές.

Το ξεblogάρισμα εδώ και 6 χρόνια προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των παιδιών που ζουν με τις μητέρες τους στις φυλακές Ελαιώνα Θήβας αλλά και των άπορων φυλακισμένων. Με λεφτά που συγκεντρώνει μέσα από τα μπαζάρ του (http://xeblogarisma.blogspot.gr/2009/11/bazaar_29.html ) , έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει μεγάλο αριθμό αποστολών με είδη 1ης ανάγκης (http://xeblogarisma.blogspot.gr/2009/07/blog.html ), έχει εξοπλίσει με τα κατάλληλα μηχανήματα την αίθουσα εκδηλώσεων (http://xeblogarisma.blogspot.gr/2011/11/blogarisma.html ), έχει φτιάξει την παιδική χαρά (http://xeblogarisma.blogspot.gr/2013/03/blog.html ), έχει βοηθήσει σε αποφυλακίσεις μανάδων. Μέλη του αλλά και άνθρωποι που έχουν ευαισθητοποιηθεί έχουν προσφέρει εθελοντικά τις γνώσεις τους σε τομείς όπως εικαστικά , άθληση κ.ά. 

Εδώ και κάποιον καιρό και λόγω της κρίσης που ζούμε όλοι, στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα των φυλακών έχει προστεθεί και η απόλυτη έλλειψη δημιουργικών εργαστηρίων που έδιναν μια διέξοδο στις φυλακισμένες γυναίκες αλλά και εφόδια για την μετέπειτα ένταξή τους στην κοινωνία. 

Το ξεblogάρισμα θέλει να κάνει γνωστό ότι υποστηρίζει και αναζητά εθελοντικές δράσεις επιμόρφωσης μέσα στις φυλακές. 

Ήδη στηρίζουμε και συνεισφέρουμε στην Ομάδα Θεατρικής Δημιουργίας κι Ανάπτυξης της Συναισθηματικής Νοημοσύνης.

Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής, καλούμε όσους ενδιαφέρονται να προσφέρουν εθελοντικές δράσεις στις φυλακές να έρθουν σε επικοινωνία μαζί μας στο xeblogarisma.eth@gmail.com .

.

Φυλακισμένα βλέμματα

"Εμένα ποιος είναι ο μπαμπάς μου; Εγώ δεν έχω μπαμπά;"

Μια ανδρική φιγούρα εμφανίζεται.

"Μπαμπά!", φωνάζει το παιδάκι.

Ο άνδρας ξέρει πως δεν επιτρέπεται να απαντήσει.

Σιωπηλός, γυρίζει το κλειδί στη σιδερένια πόρτα

και κλειδώνει μέσα τη μητέρα με το μωρό της.

Το παιδί προσπαθεί να ανοίξει.

-"Γιατί δεν ανοίγει η πόρτα μαμά;"

-"Είναι η ώρα που κοιμόμαστε.

Γι' αυτό κλείνουν οι πόρτες.

Για να είναι ο καθένας στη φωλίτσα του".

Ο διάλογος είναι πραγματικός. Όταν το παιδί μεγαλώσει, θα καταλάβει πως η "φωλίτσα" ήταν η φυλακή και ο "μπαμπάς" ο δεσμοφύλακας... Σήμερα 15 αθώες ψυχές ζουν στις φυλακές της Θήβας, μαζί με τις έγκλειστες μητέρες τους. (Απόσπασμα από φυλλάδιο στο ξεblogάρισμα).

Την Κυριακή το μεσημέρι βρέθηκα στο bazaar του blog "ξεblogάρισμα" μέσα από μια μουντή μέρα, κάτω από δυνατή βροχή, έρημους δρόμους, ανησυχητική ησυχία. Στο Σύνταγμα.

Εκεί μέσα όμως, ήταν όλα χαρούμενα. Ο σκοπός ιερός, οι άνθρωποι, εθελοντές από καρδιάς, 

οι πάγκοι γεμάτοι καλούδια προς πώληση, αλλά κυρίως, πολλά αγαθά προσφορά για τα παιδιά.

Δεν σου κρύβω πως προβληματίστηκα λίγο για το θέμα. Αντιλήφθηκα πως οι άνθρωποι που διάβασαν το link μου http://pistos-petra.blogspot.gr/2013/11/blog.html υπήρξαν ελαφρώς αμήχανοι. Όχι εκείνοι που σχολίασαν το περιεχόμενο της ανάρτησης, αλλά εκείνοι που δεν το σχολίασαν. Βλέπεις, η λέξη "φυλακή" αποτελεί ταμπού, ακόμα και στις μέρες μας!

Εδώ όμως δεν μιλάμε για απλούς φυλακισμένους. Μιλάμε για μητέρες και κυρίως για παιδιά!

Κι ενώ θα έλεγε κάποιος πως, αφού υπάρχουν παιδιά φυλακισμένα, τότε το πράγμα αλλάζει, παρόλα αυτά δεν είναι καθόλου έτσι. Θα μπορούσα να είχα πολλές ενστάσεις επί του θέματος, αν δεν είχα συνειδητοποιήσει, πως είμαστε σχεδόν όλοι μας έγκλειστοι των επιλογών μας. 

Έχουμε παραδοθεί αμαχητί στα χέρια των πολιτικών δεσμοφυλάκων μας, έχουμε απωλέσει επί της ουσίας την ελευθερία μας κι όμως, εξακολουθούμε να βλέπουμε ως ταμπού, την φυλακή κάποιων άλλων! Τι κρίμα που μας τρώει και μας καταπίνει το "φαίνεσθαι" και όχι το "είναι"! Αυτός είναι κι ο λόγος ίσως που, ναι μεν θυμόμαστε ευλαβικά, επετείους και σημαδιακές ημερομηνίες, αλλά ως εκεί! Να μην ξεχάσουμε να μας.....θυμήσουμε τον Αλέξη. 6 Δεκεμβρίου. Και σ' εκείνον έχω απλά να...υπενθυμίσω την περσινή μου επετειακή θεώρηση των πραγμάτων.

ΑΛΕΞΗ

αδίκως περιμένεις

μετουσιωμένους αγώνες.

Επέλεξα την φυλακή μου.

Κι εκεί κάτω είναι τόσο σκοτεινά

που το βλέμμα σου δεν θα διαπεράσει ποτέ τόσο σκοτάδι

(ελπίζω...)

Μην με αναζητάς.

Σε ντρέπομαι.

Έχασα την ευκαιρία μου

Τότε που μου την πέταξες μπροστά στα μάτια

μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη.

Κι είπα πως

ήταν απλά μια τόσο δυνατή κροτίδα κρότου-λάμψης, 
που με τύφλωσε...

Και μετά γύρισα ξανά στην "ασφάλεια" μου.

Ξέχνα με...

Σιγά μην απαρνηθείς

το Απέραντο Γαλάζιο του Ουρανού

για να καρτεράς αιωνίως για μια στιγμιαία αναλαμπή

του θάρρους μου....

Από το blog  ο πιο πιστός φίλος του σκύλου http://pistos-petra.blogspot.gr της joan petra
Ευχαριστούμε πολύ!

Απολογισμός του χριστουγεννιάτικου μπαζάρ

Τα θαύματα δεν τα κάνει μόνο ο θεός. Τα θαύματα τα κάνουν και οι άνθρωποι όταν μαζεύονται και βάζουν πλάτη για ένα κοινό σκοπό, χωρίς μιζέριες, γκρίνιες κι ανταγωνισμούς. Τρία χρόνια που συμμετέχω σε αυτή την παρέα εδώ, έτσι έχω καταλάβει ότι στήνονται τα μπαζάρ μας!
Το φετινό δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Τον χώρο, όπως και πέρσι, μας τον προσέφερε το περιοδικό «Αρδην», αυτή τη φορά σοβατισμένο, ολοκάθαρο και περιποιημένο (τόσο που τρίβαμε τα μάτια μας όσοι είχαμε βοηθήσει στο στήσιμο πέρσι, που ήταν ακόμα γιαπί). Εχοντας σημειώσει όλοι μας «να έχουμε την Παρασκευή το απόγευμα ελεύθερη» για κουβάλημα και στήσιμο (το είχαμε πει και στους φίλους μας), ξαφνικά μάθαμε ότι το βραδάκι της Παρασκευής ο χώρος θα φιλοξενούσε μουσική εκδήλωση, οπότε όλη η διαδικασία θα έπρεπε να ολοκληρωθεί μέχρι τότε… Λίγοι μπορούσαμε να αφιερώσουμε το πρωί και το μεσημέρι της Παρασκευής, αλλά δεν πτοηθήκαμε! Τρείς άνθρωποι μεταφέραμε τα περιεχόμενα της αποθήκης από τα Πατήσια στο Σύνταγμα, εν μέσω πορειών και άλλων διαμαρτυριών, με κουβεντούλες, καφεδάκι, γέλιο, και μπόλικη αλληλοενθάρρυνση.
Μια ωραία στιγμή: γυρνώντας η δεύτερη βάρδια κουβαλήματος (ένα βαν γεμάτο κούτες, δύο κουρασμένα – αλλά γελαστά – άτομα) βρήκε να την περιμένει ένας απροσδιόριστος αριθμός Αθηναίων «καλοκυράδων»* της Φυλής των Φίλων με σηκωμένα μανίκια, έτοιμες να ξεφορτώσουν το βανάκι. Και αφού χαιρετίσαμε τον Αγγελο**από την ομάδα «Πλησίον», ανεβήκαμε όλες επάνω να ξεπακετάρουμε. Ο πολυχώρος «Αρδην» θύμιζε μελίσσι: άλλοι συναρμολογούσαν ράφια, άλλες άδειαζαν κουτιά, άλλες τιμολογούσαν βιβλία, άλλοι μετά έβαζαν ετικέτες σε προϊόντα που δεν είχαν, άλλοι μάζευαν σκουπίδια και ανεβοκατέβαιναν στην ανακύκλωση. Η αυτό-οργάνωση σε όλο της το μεγαλείο, γιατί συγκεκριμένο πλάνο δεν υπήρχε εξαρχής, υπήρχαν μόνο ιδέες επί τόπου, και 1-2 άτομα αναφοράς που άφηναν πολύ χώρο για αυτενέργεια και πειραματισμό. Στο μεταξύ έρχονταν σιγά-σιγά κι άλλα αντικείμενα, είτε ως προσφορές για τις φυλακές, είτε για το ίδιο το παζάρι. Γέμισαν πάλι οι σκάλες  σακούλες με είδη πρώτης ανάγκης και παιχνίδια, απόδειξη ότι η αλληλεγγύη υπάρχει, και εκφράζεται, και συχνά προκύπτει από το υστέρημα, παρά την όση μαυρίλα επιμένουν να μας «ταϊζουν» τα ΜΜΕ.
Η επομένη ξημέρωσε βροχερή, με το προγραμματισμένο κλείσιμο των σταθμών του μετρό λόγω πολιτικής συγκέντρωσης. Οσο σκοτεινά και βροχερά ήταν όμως εκεί έξω, τόσο φωτεινά πολύχρωμα και λαμπερά ήταν εντός! Ο Κίμωνας από την ομάδα Πλησίον είχε στήσει μίνι-κυλικείο με λιχουδιές διάφορες, ρακές, και άλλα μυστήρια ποτά (όσοι δεν έχετε πιεί βύσσινο με ούζο έχετε χάσει μία από τις απολαύσεις της ζωής!) απλώθηκαν πολύχρωμα ριχτάρια στα τραπέζια, η Επάνοδος ήρθε αυτή τη φορά με δύο ομάδες, τη γνωστή με τις χειροτεχνίες και τα πολύχρωμα κοσμήματα και την «πράσινη ανάπτυξη» με τα ωραία τους φυτάκια. Η Ελισάβετ και πάλι μας έκανε μαθήματα εύκολου πλεξίματος, και μας μίλησε για τα εργαστήρια κοσμήματος μέσα στον Κορυδαλλό. Η Αλεξάνδρα μας έστειλε τα ευφάνταστα κεραμεικά της, και αυτή τη φορά, πλάι στις δημιουργίες της Αλεξάνδρας προστέθηκαν αυτές της Φωτειάννας σε πιο ρομαντικό στυλ. Τα λικεράκια, οι μαρμελάδες, τα γλυκά του κουταλιού και τα σιρόπια είχαν την τιμητική τους. Φέτος τα ράφια μας φιλοξένησαν και «τη μερέντα του αλχημιστή» που κι αυτή τιμήθηκε δεόντως. Είχαμε μοσχομυριστά σαπουνάκια και κεραλοιφές, χριστουγεννιάτικα στολίδια, και έναν πάγκο «γιουσουρούμ», όπου πάντα βρίσκεις ενδιαφέροντα κομμάτια αν κοιτάξεις με προσοχή… Με γοητεύει να χαζεύω ανθρώπους που χαζεύουν από γιουσουρούμ: η ματιά τους είναι ξύπνια και ερευνητική, και συχνά παίρνουν παράδοξα αντικείμενα – άμα τους ρωτήσεις θα σου πούν «να, αυτά εδώ θα τα βάλω στο τάδε σημείο και θα κολλήσω κάτι τέτοιο εκειπάνω για να φτιάξω ένα…» Νομίζω τα γιουσουρούμ ξυπνούν μέσα μας τον δημιουργό! Φέτος δεν είχαμε πολλά ρούχα: τόσο γιατί μας χάλασε το ειδικό μας σταντ, όσο και γιατί δεν προλάβαμε να ξεπακετάρουμε αρκετά. Φέτος δεν φιλοξενήσαμε ούτε τα έργα των κρατουμένων γυναικών, δεδομένου ότι δεν υπήρχαν εθελοντές εντεταλμένοι να τα μεταφέρουν και να τα διαχειριστούν (κάθε τι που έχει άμεση σχέση με τις φυλακές, χρειάζεται ειδική μεταχείριση). Κάθε χρονιά, κάθε μπαζάρ, είναι αλλιώτικα – για να μη βαριόμαστε!
Φυσικά και μας χάλασε λίγο τη διάθεση το κλείσιμο του μετρό το Σάββατο! Οσοι κατάφεραν να έρθουν μέσα σ’ αυτές τις ώρες, ήρθαν κάνοντας κύκλους με το αυτοκίνητο και μυστικά τάματα στους αγίους του παρκαρίσματος, ή περπατώντας από τον Ευαγγελισμό ή την Ακρόπολη. Τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα! Αχαρο πράγμα το πάρκινγκ στο κέντρο, κι ακόμα πιο άχαρο, ίσως, το περπάτημα ανάμεσα σε μαυροφορεμένους ξυρισμένους γεμάτους μίσος.
Πόσους και ποιους να πρωτοευχαριστήσει κανείς γι αυτό το μπαζάρ; Η λίστα είναι μεγάλη. Και ο καθένας και η καθεμία συνέβαλε τόσο ιδιαίτερα και ξεχωριστά, που εάν έλειπε η συμβολή του/της, το μπαζάρ μας θα ήταν σίγουρα φτωχότερο. Ευχαριστούμε το «Αρδην» για τη θερμή φιλοξενία, τις φίλες και τους φίλους που βοήθησαν στο κουβάλημα, στο στήσιμο, στο ξεστήσιμο, τους ανθρώπους που δώρισαν αντικείμενα και υπηρεσίες για την λαχειοφόρο, τους ανθρώπους που έψησαν κέικ και πίττες, τους ανθρώπους που αναλώθηκαν τις προηγούμενες μέρες φτιάχνοντας σοκολατάκια, μπισκότα, μαρμελάδες, ρακόμελα, γλυκά του κουταλιού, λικέρ, σιρόπια, σαπούνια, κεραλοιφές, εμφιάλωσαν ρακές… Ευχαριστούμε και για όλες τις προσφορές που σύντομα θα μεταφερθούν στις φυλακές!


*καλοκυράδες λέγανε τα παλιά χρόνια στα χωριά μας τις νεράιδες και τα ξωτικά
**Αγγελος όνομα και πράμα

Το κείμενο το έγραψε η Ελενα.