Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Ανοιχτό Στούντιο στο Blackbox της ΚΣΟΤ


Μια εβδομάδα δωρεάν παραστάσεων στο Ανοιχτό  Στούντιο της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης από τις 31 Μαΐου εως και τις 4  Ιουνίου, κάθε βράδυ στις 21:00.

Στο πλαίσιο   της ομπρέλας εκδηλώσεων, Δράσεις Πολιτισμού 2010, η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ) ανοίγει τις πόρτες της στο κοινό της πόλης και παρουσιάζει το Ανοιχτό Στούντιο 2010, από τις 31 Μαΐου ώς και τις 4 Ιουνίου, στις 21:00. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται στο blackbox, το νέο μικρό θέατρο της Σχολής, τα έξοδα της κατασκευής του οποίου κάλυψε εξ ολοκλήρου, το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος».

Ο θεσμός του Ανοιχτού Στούντιο ξεκίνησε τα τελευταία 5 χρόνια. Στόχος της εκδήλωσης είναι να δώσει την ευκαιρία σε περισσότερο κόσμο να αποκτήσει μια εκ των έσω επαφή με τη δουλειά που γίνεται στη Σχολή.

Το πρόγραμμα  της παράστασης περιλαμβάνει επιλεγμένες  χορογραφίες σπουδαστών της ΚΣΟΤ, demo τεχνικής σύγχρονου χορού και ένα κομμάτι ρεπερτορίου Graham. Ειδικό βάρος για την ΚΣΟΤ, έχουν οι πρωτότυπες δημιουργίες των σπουδαστών, καθώς αυτές αποτελούν τον καρπό της δουλειάς που έχει γίνει στο μάθημα της χορογραφίας και δείχνουν τη διαδικασία μελέτης και έρευνας που προωθεί η Σχολή για τη δημιουργία του νέου καλλιτέχνη.

Το Ανοιχτό Στούντιο είναι ένα μια παράσταση εκπαιδευτικού χαρακτήρα· ένα κάλεσμα ανοιχτό, όπως μαρτυρά ο τίτλος του, που σας περιμένει, να ανακαλύψετε τον κόσμο της Κρατικής.

Πληροφορίες

Ημερομηνία:    31 Μαΐου - 4 Ιουνίου
Ώρα:     21:00
            Τόπος:  blackbox
            Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης Ομήρου 55, Αθήνα

            Είσοδος: Ελεύθερη
            
Πληροφορίες:   210 36 12 263


       

Κρατήσεις

Λόγω  περιορισμένου αριθμού θέσεων, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Παρακαλούμε  πραγματοποιήστε έγκαιρα την  κράτησή σας στο τηλέφωνο
210 36 12 263. 

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ο δρόμος της προσπάθειας και της αξιοπρέπειας


Σήμερα θα μιλήσουμε για μια κοπέλα γεμάτη θέληση και αγάπη για ζωή. Μια κοπέλα που δεν θα την δείτε στα "νεανικά δελτία" και τις σελίδες των λάιφ στάιλ περιοδικών. Την λένε Σεμιχά Ριζάογλου και αναδείχθηκε κορυφαία αθλήτρια με αναπηρία για το 2009. Μάλιστα η υποψηφιότητά της συγκέντρωσε την καθολικότερη αποδοχή από οποιαδήποτε άλλη στην ψηφοφορία, αφού κανένας άλλος αθλητής, προπονητής ή ομάδα δεν έλαβε αντίστοιχο ποσοστό. Η 23χρονη Σεμιχά έμεινε παράλυτη στα 16 της και με σκληρή προπόνηση αλλά κυρίως με μεγάλη θέληση για ζωή κατάφερε να πάρει τρια ευρωπαϊκα χάλκινα στην κολύμβηση, σπουδάζοντας παράλληλα στο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Στην πρώτη της συνέντευξη στο Κ της Καθημερινής, η Σεμιχά μας διηγήθηκε όλη την ιστορία της και αξίζει να σταθούμε στο σημείο που είπε ότι όταν έμαθε ότι πως θα ξαναπερπατούσε ήξερε ότι η πορεία θα ήταν δύσκολη, έμαθε όμως ότι οι δυσκολίες αντιμετωπίζονται. Προσθέτοντας "γιατί η ζωή είναι γλυκιά". Την ίδια στιγμή αυτό που κέρδισε από το ατύχημά της, όπως λέει, είναι ότι έχει μάθει να βλέπει το συνάνθρωπο της και να καταλαβαινει σε τι φάση είναι, χωρίς να ενδιαφέρεται για το τι άρωμα θα βάλει ή τι θα φορέσει. Και στην ερώτηση αν είναι ευτυχισμένη απαντάει με ένα μεγάλο "ναι".

Πόσο διαφορετική είναι η Σεμιχά από όλες αυτές τις κοπέλες με το άδειο βλέμμα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Μια φωτεινή παρουσία που δείχνει σε όλους εμάς το δρόμο της προσπάθειας και της αξιοπρέπειας.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Ο γιατρός των φτωχών παιδιών

 
Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα. Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλανγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.

Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Ελληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.

«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».

Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά. Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση. Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».

Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια». Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».

Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Αλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».

Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη. Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της. Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς.

Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή. Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο. Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι “υπεράνω των δυνάμεών μου”, όμως ποτέ δεν λυγίζω. Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».

Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».

Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους. Ομως, ο Αυξέντιος Καλανγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν, κι είναι όλοι οι γιατροί που αποτελούν την ομάδα του: «Είναι όλοι αυτοί που έχουν δεσμευτεί με την ευτυχία της προσφοράς και βρίσκονται στην ομάδα μου. Από εκεί και πέρα σε ό,τι αφορά το επιστημονικό έργο, είναι χρέος και καθήκον μου να το μεταλαμπαδεύσω στις επόμενες γενιές. Σε αυτούς που θα ακολουθήσουν μετά από μένα».

Ο ίδιος πάντως αν δεν ήταν γιατρός, θα ήθελε να γίνει καπετάνιος - όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Ετσι γίνεται όταν έχεις για πατρίδα σου ολόκληρο τον κόσμο κι όταν ο ανθρωπισμός είναι ο «φάρος» που σου δείχνει τη ρότα για να πορευτείς πρόσω ολοταχώς...

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Γκολ στη φτώχεια


«Γκολ στη φτώχεια» – Ένα ντοκιμαντέρ για το ποδόσφαιρο, κόντρα στον κοινωνικό αποκλεισμό!

Ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ ρίχνει φως στους «αόρατους» κατοίκους της πόλης. Στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που η ζωή τους πήγε αλλού, αλλά δεν το βάζουν κάτω.

Άστεγοι, άτομα εξαρτημένα από ψυχότροπες ουσίες και πρόσφυγες είναι οι πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Γκολ στη φτώχεια», που καταγράφει τις περιπέτειες και τις εμπειρίες μιας ιδιαίτερης ποδοσφαιρικής παρέας. Είναι η ελληνική ομάδα Αστέγων.

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, ο Χρίστος Βασιλόπουλος και οι συνεργάτες τους στην τηλεοπτική εκπομπή «Η Μηχανή του Χρόνου» που προβάλλεται στη ΝΕΤ, ακολούθησαν την ελληνική αποστολή στην πρώτη της συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων, στην Κοπεγχάγη, το 2007. Δεν κατέγραψαν απλώς την προετοιμασία της ομάδας, μπήκαν στο παιχνίδι και στην ψυχή της ελληνικής αποστολής και εστίασαν στην ουσία: Τον ατομικό και συλλογικό αγώνα κατά του κοινωνικού αποκλεισμού. Την προσπάθεια δικών μας ανθρώπων, συνανθρώπων μας να βρουν και μέσα από τη χαρά του ποδοσφαίρου τον δρόμο της επιστροφής.

Η προβολή του ντοκιμαντέρ, πραγματοποιείται στο πλαίσιο της καμπάνιας του «Γκολ στη Φτώχεια, στον ρατσισμό και στις εξαρτήσεις». Μια καμπάνια που έχει αφορμή ποδοσφαιρική, αλλά οι «σέντρες» που κάνει ξεπερνούν κατά πολύ τις τέσσερις λευκές γραμμές που ορίζουν το ποδοσφαιρικό γήπεδο.*

Της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση για την πρωτοβουλία «Γκολ στη Φτώχεια», για το ζήτημα των αστέγων, αλλά και γενικότερα για το ζήτημα του κοινωνικού αποκλεισμού. Θα παρευρίσκονται και μέλη της ελληνικής ομάδας αστέγων, για να συζητήσουν και να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από τη συμμετοχή στην ομάδα, αλλά και τη ζωή τους και την προσπάθειά τους για ένταξη στην κοινωνία».

Την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της "Ελληνικής Ομάδας Αστέγων" είχε πάρει το Περιοδικό "Γαλέρα". Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε και εδώ: http://www.homelessworldcup.org/groups/greece

Η προβολή θα γίνει την Παρασκευή, 14 Μαΐου 2010 στην Κατάληψη Πάτμου και Καραβία στα Κάτω Πατήσια, σε συνεργασία της ομάδας του Ξενώνα Αστέγων Προσφύγων "ΗΩΣ" της Εθελοντικής Εργασίας Αθήνας, της Κατάληψης Πάτμου και Καραβία και της καμπάνιας "Γκολ στη Φτώχεια" που προετοιμάζει την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομάδα Αστέγων. Η ώρα προσέλευσης είναι 20.00, η προβολή του ντοκιμαντέρ θα γίνει λίγο μετά τις 21.00.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Γιορτή της Μητέρας στους Δρόμους Ζωής


Μέσα στην βουή των γεγονότων που κλονίζουν την κοινωνία μας γεμίζοντάς την με ανασφάλεια και θλίψη, οι εθελοντές και τα παιδιά των Δρόμων Ζωής, αρνούνται να χάσουν την πίστη τους στη Ζωή και προσπαθούν να ανταλλάξουν δύναμη και αισιοδοξία με τους φίλους τους. Έτσι την Κυριακή μάς προσκαλούν όλους να γιορτάσουμε μαζί τους για τα δέκα χρόνια Ζωής μοιρασμένης με τα παιδιά του Γκαζιού.
Πρώτη εκδήλωση είναι το πανηγύρι που οι Δρόμοι Ζωής ετοιμάζουν για την Κυριακή 9 Μαΐου που είναι και η παγκόσμια ημέρα της Μητέρας. Μια μέρα ξεχωριστή για όλους μας όχι μόνο γιατί γιορτάζουμε τις φυσικές μας μητέρες αλλά γιατί μας δίνεται και η ευκαιρία να τιμήσουμε και όλες εκείνες τις γυναίκες που βρέθηκαν στο Δρόμο μας και με μητρική αγάπη μας ενέπνευσαν, μας καθοδήγησαν, μας στήριξαν και κάποιες φορές μας έδειξαν το Δρόμο της Ζωής.
Η γιορτή θα πραγματοποιηθεί στην αυλή του κέντρου επικοινωνίας, σ' ένα πανηγύρι με σπιτικό μπουφέ που θα απαρτίζεται από λιχουδιές που θα έχουν φτιάξει οι εθελοντές και στον οποίο μπορείτε να συμμετέχετε προσφέροντας την αλμυρή ή γλυκειά σπεσιαλιτέ σας αν θέλετε. Η πόρτα του κέντρου θ' ανοίξει στις 12:30.


Γιορτή της Μητέρας στους Δρόμους Ζωής

Κυριακή, 9 Μαΐου 2010, 12:30 μμ

Γαργηττίων 12, Γκάζι.