Οταν ο εγκλεισμός... τέχνας κατεργάζεται, τότε μπορεί να μετατρέψει τη μοναξιά και την απραξία του κρατουμένου σε καλλιτεχνικές δημιουργίες με εργαλεία μία... τηλεκάρτα, ένα αλουμινένιο φύλλο καπάκι του καφέ, έναν στυλό χωρίς μύτη, καλαμάκια από σουβλάκια, αλλά και σπασμένες πέτρες από την αυλή της φυλακής. Πρόκειται για έργα δύο κρατούμενων μαθητών του 3ου σχολείου δεύτερης ευκαιρίας, το οποίο λειτουργεί μέσα στις φυλακές των Διαβατών Θεσσαλονίκης.
Ο πρώτος είναι 40χρονος και δημιουργεί χαρακτικά για τα οποία έχει χρησιμοποιήσει ως "πρώτες ύλες" κοινά, ευτελή υλικά που θα κατέληγαν στα σκουπίδια. Ο δεύτερος είναι νεαρός και δημιουργεί ζωγραφιές με μολύβι για να περάσει το αισιόδοξο μήνυμα ότι μπορεί να υπάρξει "φωτεινή αλλαγή" σε μια προηγούμενη σκοτεινή στάση ζωής.
Μ' αυτό τον τρόπο οι δύο έγκλειστοι μαθητές βρήκαν διέξοδο και "επικοινωνία" με τον έξω κόσμο. Τα χαρακτικά και οι ζωγραφιές τους βγήκαν από την κλειστή φυλακή και εκτίθενται από τις 25 Οκτωβρίου έως και τις 5 Νοεμβρίου στην αίθουσα Τέχνης του Ε' δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Η έκθεση των έργων των δύο μαθητών έγινε πραγματικότητα ύστερα από σχετικό αίτημα που υπέβαλε αρμοδίως (και έγινε δεκτό) η κ. Φιλιώ Μαρινοπούλου, διευθύντρια του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας της φυλακής Διαβατών, μαθηματικός, με τη σύμφωνη γνώμη της διεύθυνσης του εν λόγω καταστήματος κράτησης. Οπως είπε στο "Εθνος" η κ. Μαρινοπούλου "οι μαθητές- κρατούμενοι μέσω των δημιουργιών τους καταφέρνουν να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους μέσα στη φυλακή". Η ίδια προσθέτει: "Η θέση και η φιλοσοφία που διέπει αυτό το σχολείο είναι να μη δίνουμε απλώς γνώσεις, αλλά την ευκαιρία στον έγκλειστο μαθητή να ξεδιπλώσει και να αναπτύξει τις δεξιότητές του, αλλά και να νιώσει τη χαρά της δημιουργίας".Τα έργα των δύο μαθητών- κρατουμένων πωλούνται, αλλά "οι ίδιοι δεν το θεωρούν απαραίτητο, καθώς έτσι εκφράζουν αυτό που νιώθουν βαθιά μέσα τους", τόνισε η διευθύντρια του σχολείου.
Ο χαράκτης: Δημιουργεί θησαυρούς μέσα από σκουπίδια
Ο Α. -όπως τον περιγράφει η κ. Μαρινοπούλου- χαράζει στο αλουμινένιο φύλλο - καπάκι του καφέ λουλούδια, πρόσωπα ιστορικά, αγιογραφίες. Τα εργαλεία του είναι η χρυσή λωρίδα που τυλίγει το πακέτο των τσιγάρων, μία τηλεκάρτα και στυλό χωρίς μύτη και οι κορνίζες των έργων του φτιαγμένες με καλαμάκια από σουβλάκια αλλά και σπασμένες πέτρες από την αυλή της φυλακής. Η χαρακτική τον βοηθά να ξεφεύγει από το περιβάλλον της φυλακής. Ως χαρακτήρας είναι ήρεμος, ευγενικός και χαμηλών τόνων. Οταν η ίδια τον ρώτησε "τι θέλει να μεταφέρει στους επισκέπτες της έκθεσης" ο μαθητής τής απάντησε σεμνά: "Τους ευχαριστώ που οι δημιουργίες μου είναι εκεί. Αυτό με τιμά". Η κ. Λένα Δημητριάδου, καθηγήτρια Αισθητικού Γραμματισμού και καθηγήτρια των δύο έγκλειστων κατά τον προηγούμενο χρόνο, αναφερόμενη στον Α. τον χαρακτηρίζει "εφευρετικό", καθώς "έχει χρησιμοποιήσει για τα χαρακτικά του υλικά μαζικά, απρόσωπα, τα οποία προορίζονταν για τα σκουπίδια. Ωστόσο εκείνος -προσθέτει- επαναδιαπραγματεύτηκε τη χρήση τους και δημιούργησε έργα με προσωπικότητα".
Ο ζωγράφος: «Πινελιές» για τις δύο όψεις της ζωής
Ο Ν. είναι ένα νέο παιδί με ιδιαίτερες ευαισθησίες, έξυπνος και αυτοδίδακτος ζωγράφος, όπως τον περιγράφει η διευθύντρια του σχολείου. Το έργο του αποτελείται από 18 σχέδια με μολύβι και θέμα: "Διάλεξε δρόμο". Οι ζωγραφιές του δείχνουν πρόσωπα μέσα από τη φωτεινή πλευρά της ζωής (έρωτας, οικογένεια, φιλία, ομορφιά, επιστήμη) αλλά και από τη σκοτεινή (φυλακή, πόνος, ναρκωτικά, εγκατάλειψη). Οταν η κ. Φ. Μαρινοπούλου τον ρώτησε τι "να μεταφέρει εξ ονόματός του στους παρευρισκόμενους το βράδυ των εγκαινίων της έκθεσης", η απάντησή του ήταν: "Εύχομαι πάντα να είναι φωτεινός ο δρόμος στη ζωή τους".
Αναδημοσίευση από το Έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου