Ενα φτωχό δημόσιο σχολείο «γέννησε» τους άριστους

Είναι σχολείο διπλοβάρδιας από τα πολλά που λειτουργούν ακόμη στη Θεσσαλονίκη. Στη διάθεση των καθηγητών και των μαθητών είναι μόνο ένα laptop. Τα προβλήματα του κτιρίου είναι πολλά, το ίδιο και οι ελλείψεις. Από τα θρανία του ωστόσο προέρχεται ο πρώτος των πρώτων στις φετινές Πανελλαδικές Εξετάσεις, Νίκος Φυτανίδης με 19.800 μόρια και άριστα στα Μαθηματικά και τη Φυσική που φέτος «λύγισαν» τους υποψηφίους. Αλλοι 15 συμμαθητές του (το 35% των υποψηφίων) πέτυχαν επίσης τον τίτλο του αριστούχου, αφού οι βαθμολογίες τους κυμαίνονται από 18,1 έως 20 στα μαθήματα κατεύθυνσης, 41 πέτυχαν σε πανεπιστήμια και μόνο οι πέντε από τους συνολικά 46 φετινούς μαθητές της Γ΄ Λυκείου εισάγονται σε ΤΕΙ.
Το 14ο Γενικό Λύκειο Θεσσαλονίκης, στη συμβολή των οδών Γ. Παπανδρέου και Θ. Σοφούλη, «γράφει ιστορία».
Πέτυχε μια αξιοζήλευτη επίδοση, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται ψηλά στην κατάταξη των σχολείων της χώρας με τους περισσότερους επιτυχόντες. Πέρυσι ήταν το 5ο στην Ελλάδα και το δεύτερο δημόσιο σχολείο της Θεσσαλονίκης (μετά το Πειραματικό) με τον υψηλότερο αριθμό επιτυχόντων και φέτος -αν και η στατιστική ανάλυση δεν έχει γίνει ακόμη από το υπουργείο- φαίνεται να βελτιώνει και άλλο τη συνολική επίδοσή του.
Ο ρόλος των καθηγητώνΕίναι η φωτεινή εξαίρεση απέναντι στην παραπαιδεία, τη γενικότερη εικόνα διάλυσης του ελληνικού δημόσιου σχολείου ή η «απάντηση» του δημόσιου σχολείου στην «ιδιωτικοποίηση» της εκπαίδευσης; «Ενας από τους βασικότερους παράγοντες της επιτυχίας μου είναι οι καθηγητές του σχολείου μου. Μου ’δωσαν περισσότερα από όσα ανέμενα», δήλωσε προχθές, λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση των βαθμών, ο 18χρονος Νίκος Φυτανίδης. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αποτελεί την ευγενική δήλωση ενός αριστούχου -παιδιού εκπαιδευτικών που έχουν περάσει από αυτό το σχολείο (ο πατέρας του γυμνασιάρχης στο 14ο), όμως δεν είναι. Ηταν η... χημεία μεταξύ μαθητών- καθηγητών, η αμφίδρομη επικοινωνία τους και οι συνθήκες ηρεμίας που καλλιέργησαν όλη τη χρονιά για τη μεγάλη προσπάθεια των υποψηφίων.
Ο Νίκος και οι συμμαθητές του -σχεδόν όλοι παιδιά μεσοαστικών οικογενειών που δίνουν βάση στη μόρφωσή τους και αγαπούν το διάβασμα- όπως αποδεικνύεται, σε αυτό το σχολείο βίωσαν μια διαφορά που δεν βιώνουν συνήθως οι συμμαθητές τους στην Γ΄ Λυκείου, και γι’ αυτό την αναζητούν στα φροντιστήρια.
Οι καθηγητές του 14ου Λυκείου συμπορεύτηκαν στην αγωνία τους. Συμπαραστάθηκαν στην επιδίωξή τους. Στάθηκαν στο πλάι τους στην κατάκτηση του ονείρου. Το «υλικό» ήταν καλό, όπως λένε, αλλά κι αυτοί βγήκαν από τα στερεότυπα, την γκρίνια και τα καθιερωμένα της έδρας και της αποστήθισης. Οταν χρειάστηκε, έφεραν και το δικό τους κομπιούτερ από το σπίτι και έτσι χειροκροτούν από προχθές τους αριστούχους σαν να ήταν τα δικά τους παιδιά.
Τις ημέρες των γιορτών του Πάσχα και των Χριστουγέννων αρκετοί από τους καθηγητές του 14ου ΓΕΛ θυσίασαν τις δικές τους διακοπές για να κάνουν αφιλοκερδώς Μαθηματικά, Φυσική, Βιολογία στο σχολείο σε όσους από τους μαθητές τους ήθελαν να καλύψουν τα κενά τους, να μπουν μαζί τους περισσότερο στο πνεύμα των Πανελλαδικών Εξετάσεων και των θεμάτων, να λειτουργήσουν σαν φροντιστές και πέρα από αυτούς, «να λύσουμε απορίες κι όσο γίνεται περισσότερες ασκήσεις, να βοηθήσουμε και να ντοπάρουμε ψυχολογικά τα παιδιά», όπως είπε χαρακτηριστικά κ. Β. Δομδούζης, ο μαθηματικός της παρέας των καθηγητών.
Η επικοινωνία με τους μαθητές του γινόταν συχνά και στην ποδοσφαιρική γλώσσα. «Χαίρομαι να έχω μαθητές που θέλουν να φτάσουν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και να κατακτήσουν το τρόπαιο...».
Οι συνήθεις εντάσεις εξέλιπαν τη σχολική χρονιά που πέρασε.
«Παίζει ρόλο, ξέρετε, το Πνεύμα του σχολείου... Κι ο Πλάτωνας αυτό δεν έλεγε;» σχολίασε ο μαθηματικός στην «Κ». Πρέπει ο δάσκαλος να αγαπάει τους μαθητές και οι μαθητές τον δάσκαλο...».
Και τώρα... συγχώνευση«Το δημόσιο σχολείο μπορεί να πετύχει το... ακατόρθωτο, όταν υπάρχουν ιδανικά, συνεργασία και επικοινωνία καθηγητών - μαθητών δήλωσε η λυκειάρχης του 14ου κ. Μαρία Ζιώγα. Στα αξιοσημείωτα της επιτυχίας του συγκεκριμένου δημόσιου Λυκείου είναι ότι οι περισσότεροι από τους αριστούχους είναι αγόρια.
Από τη νέα σχολική χρονιά το 14ο θα συγχωνευτεί με το 21ο ΓΕΛ και θα κερδίσουν έτσι την πρωινή βάρδια. «Αν χωράμε; Δεν ξέρω», απάντησε η λυκειάρχης κ. Μαρία Ζιώγα. Μπορεί να υπάρξουν νέα προβλήματα. Μπορεί το Πνεύμα του Σχολείου να κινδυνεύσει. Να φανούν μεγαλύτερες οι ελλείψεις. Αλλά χθες, οι νέες «προκλήσεις» της συγχώνευσης δεν συμπεριλαμβάνονταν στο μήνυμα που έστελναν οι μαθητές, οι καθηγητές και η διεύθυνση του (νέου) 14ου ΓΕΛ Θεσσαλονίκης.
Aναδημοσίευση από την Καθημερινή.

Eκδήλωση για τα 5 χρόνια της Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων

Το Σάββατο 18 Ιουνίου κλείνουν 5 χρόνια δράσης της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων. Με αφορμή το γεγονός αυτό η Πρωτοβουλία πραγματοποιεί εκδήλωση στην Αγορά της Κυψέλης (Φωκίωνος Νέγρη 42) από τις 6μμ και μετά η οποία θα περιλαμβάνει συζητήσεις με πρώην και νυν κρατούμενους και πολλή μουσική. Στο χώρο παράλληλα θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας, ενώ θα προβληθούν ταινίες μικρού μήκους. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Aλληλέγγυο χαριστικό παζάρι στο Σκόρο

Το Σάββατο 18 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί χαριστικό παζάρι στο Σκόρο για την ενίσχυση του σοβαρά τραυματισμένου από την επίθεση στη λαϊκή της Καλλιδρομίου. Το παζάρι θα λειτουργήσει από τις 12 το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα. Ο Σκόρος βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ζωοδόχου Πηγής 63 και Ερεσσού στα Εξάρχεια.

Η συνοικία το όνειρο σήμερα

"Συνοικία το Όνειρο", μια ταινία θρύλος του ελληνικού σινεμά, που φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την προβολή της. Αυτή ήταν η αφορμή για μια επίσκεψη στην γειτονιά που γυρίστηκε, που ναι, είναι εντελώς αθηναϊκή, μές στα πόδια μας, εκεί κοντά στους καφέδες του Θησείου και ακόμα κοντύτερα στη μεζεδογειτονιά των Άνω Πετραλώνων. Πάνω απ' την οδό Τρώων μέχρι και τα βράχια προς Φιλοπάππου βρισκόταν η γειτονιά του Ασυρμάτου (τέως εγκαταστάσεις του Ναυτικού), όπου Μικρασιάτες πρόσφυγες από την Αττάλεια, ζούσαν τρώγοντας πέτρα, φτώχεια και άπειρη ελλαδίτικη περιφρόνηση.
Αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης και κοινωνικής αδικίας, ο αντίποδας της λαμπερής Ελλάδας του musical και της Φίνος Φιλμς, θέλησε να αποτυπώσει ο Αλέκος Αλεξάνδρακης με τη γυναίκα του Αλίκη Γεωργούλη συστρατεύοντας κι άλλους αριστερούς ηθοποιούς της γενιάς όπως ο Μάνος Κατράκης, η Σαπφώ Νοταρά. Με τις χίλιες πιέσεις και απειλές, η ταινία προβλήθηκε τελικά στους κινηματογράφους, χωρίς εισπρακτική επιτυχία, αφού συνάντησε την αντίδραση της Κυβέρνησης, η δε Αστυνομία πήγαινε για εξακρίβωση στοιχείων όποιον την παρακολουθούσε (1, 2)! Πέρασαν τα χρόνια, και σήμερα έμεινε ένα σημαντικό φιλμ στο ελληνικό σινεμά και το χιλιοτραγουδισμένο "βρέχει στη φτωχογειτονιά" και τον σπουδαιότερο ίσως ελληνικό στίχο "είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου".
Ο οικισμός σήμερα
Βέβαια τα "φτωχά κι ανήλιαγα στενά", δεν υπάρχουν πια· ήταν το 1960 όταν η Φρειδερίκη ευαισθητοποιήθηκε και ανοικοδομήθηκε συνοικισμός με 108 σπίτια στα ρημάδια του παλιού, ενώ τα παραπήγματα πάνω στα βράχια προς Φιλοππάπου γκρεμίστηκαν και ο χώρος παραδόθηκε στο αρχαίο πνεύμα.
Παρόλαυτά, μια βόλτα στην γειτονιά στο σήμερα αξίζει. Ο συνοικισμός βέβαια ακροβατεί μεταξύ των τζιπ και τσιμπημένων τετραγωνικών των Άνω Πετραλώνων, αλλά στα μέσα μικρά σοκάκια, με τις μοκαμβίλιες και τα άπειρα λουλούδια, θα νιώσεις κάτι απ' την ατμόσφαιρα γειτονιάς, θα δεις τις γιαγιάδες στην αυλή να συζητάνε αδιάκοπα τα ίδια και τα ίδια της ζωής, όπως γίνεται σ' αυτή τη γωνιά 90 χρόνια τώρα.
Το ενδιαφέρον: αυτή την εβδομάδα, 50 χρόνια μετά, στην ακριβώς ίδια γειτονιά και στον "Ζέφυρο" επαναπροβάλλεται η ταινία. Mια πραγματικά σπάνια εμπειρία: βλέπεις το φιλμ και μετά βολτάρεις γύρω, αναγνωρίζεις -όσο γίνεται- σημεία, και νιώθεις κάτι απ' την ίδια ατμόσφαιρα. (21.00, 23.00)

Αναδημοσίευση από το http://athensville.blogspot.com

Εντός θερμοκηπίου, εκτός κοινωνίας

Το Μνημόνιο ΙΙ, κατ’ ευφημισμόν Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, φανερώνει όχι μόνο την αποτυχία του Μνημονίου Ι, όπως σχεδιάστηκε από την τρόικα, αλλά και την ανικανότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου να εφαρμόσει όσα η ίδια αποφασίζει ή, ακριβέστερα, όσα η τρόικα υπαγορεύει και η κυβέρνηση δέχεται να εφαρμόσει. Δυστυχώς, η ανικανότητα δεν είναι μόνη· ακόμη πιο ανησυχητική είναι η διαπίστωση ότι η κυβέρνηση, ιδίως το οικονομικό της επιτελείο, έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Η σαρωτική πλημμύρα φόρων, άμεσων και έμμεσων, οριζόντια, σε όλους αδιακρίτως τους φορολογούμενους πολίτες, και ιδίως στους έντιμους δηλώνοντες, δείχνει μια κυβέρνηση εν απογνώσει, σε πορεία αυτοκαταστροφής, που δεν αντιλαμβάνεται από ποια στραγγισμένη κοινωνία ζητάει να λάβει τώρα, σε έξι μήνες, 6,4 δισ. ευρώ. Με την ύφεση να καλπάζει ανεξέλεγκτη, με την ανεργία να σημειώνει ιστορικά υψηλά, με την οικονομία σε κατατονία, η κυβέρνηση επιβάλλει κεφαλικό και άλλους φόρους αβάσταχτους σε πληθυσμό ήδη εξουθενωμένο. Ρισκάρει πέρα από τις αντοχές των ανθρώπων, στο όριο της εξαθλίωσης, δηλαδή ρισκάρει την πυροδότηση μιας κοινωνικής έκρηξης, τέτοιας που θα κάνει το κίνημα των Αγανακτισμένων να φαντάζει γραφικό. Η κρίση χρέους μετετράπη ταχύτατα σε πολιτική και συστημική κρίση, και τώρα πια σε δεινή κοινωνική κρίση. Διότι είναι φανερό, σε όσους θέλουν να το δουν και σε όσους πράγματι νοιάζονται για το μέλλον της χώρας, ότι η παρατεταμένη ύφεση και η αλόγιστη οριζόντια επιβάρυνση τσακίζουν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας: τα μικροαστικά και μεσαία στρώματα, τους μισθοσυντήρητους του ιδιωτικού τομέα, τους μικροεπιχειρηματίες και εμπόρους, τους ελεύθερους επαγγελματίες. Τους δε νέους τους έχει ψαλιδίσει προ πολλού η ανεργία. Ποιο μέλλον μπορεί να έχει μια κοινωνία με συντριμμένα τα πλειοψηφούντα μεσοστρώματα και τη νεολαία της; Η κυβέρνηση και η πλειονότης των βουλευτών, οι κυβερνώσες ελίτ, εγκλωβισμένες στο τοξικό θερμοκήπιο των προνομίων και της ασυλίας τους, δεν οσμίζονται την ιστορική απειλή μιας κοινωνίας τραυματισμένης και έξαλλης, αδυνατούν να κατανοήσουν τη δυναμική της διαψευσμένης μικροαστικής θάλασσας, το εγκαιροφλεγές πλήθος των μεταναστών, τους ελλοχεύοντες σπινθήρες από γεωπολιτικά επεισόδια. Αυτή η τερατώδης άγνοια του ιστορικού κινδύνου, μαζί με την αναλόγως τερατώδη λύσσα αυτοσυντήρησής τους εν κενώ κοινωνίας, καθιστά τις κυβερνώσες ελίτ αυτοκαταστροφικές, άρα επικίνδυνες. Οι κοινωνίες ασφαλώς βρίσκουν παράπλευρες οδούς διαφυγής, η ζωή δεν διακόπτεται· η πολιτική είναι για τις κοινωνίες ακριβώς αυτή η τέχνη του βουλεύεσθαι και του βούλεσθαι ενώπιον της ανάγκης και των κρίσεων. Το σύστημα που τράφηκε από την παρακμή και την εξέθρεψε, θα σαρωθεί. Νέα πρόσωπα θα αναδειχθούν, νέες ιδέες θα πρυτανεύσουν, άλλοι, άλλα, θα οδηγήσουν μακριά από την παρούσα σκιά: «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν...»

΄Αρθρο του Νίκου Ξυδάκη, αναδημοσίευση από την Καθημερινή.

KEΘΕΑ εν δράσει

Είναι σχεδόν ένας χρόνος τώρα, που ήρθαν κάποιοι άνθρωποι και μας ανάψαν ένα φυτίλι ότι ίσως υπάρχει κι άλλος δρόμος, άλλος τρόπος κι ότι ίσως πρέπει να τον ψάξουμε. 
Κι ότι αυτά τα όνειρα που κρατάμε φυλακισμένα μέσα μας να μπορέσουμε να τ’αγγίξουμε. 
Να τα κυνηγήσουμε.
Και κανένας να μη μπορέσει να μας εμποδίσει σ’αυτό. 
Αυτοί ήταν οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ.

            Είπαμε κι εμείς να εμπιστευθούμε λίγο...
 Κι έτσι αρχίσαμε σιγά – σιγά, τοίχο-τοίχο, βήμα – βήμα, να βάζουμε χρώμα, το δικό μας χρώμα, πάνω απ’το γκρι..
Να εξερευνούμε δυνατότητες που είχαμε απαγορεύσει εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.. 
Μπήκαμε σε ένα άλλο ταξίδι, σε μια περιπέτεια που στοχεύει σε ένα μόνο πράγμα: να έρθουμε κοντά στον εαυτό μας και στον διπλανό μας.
Να γίνουμε ξανά ανθρώπινοι.

Να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι.

Τόσο απλό, τόσο μεγάλο.

            Ίσως ο χώρος που μας φιλοξενεί εδώ να μην είναι ο κατάλληλος, μέχρι και το αντίθετο,   εμείς όμως όταν μπαίνουμε στην κοινότητα που χτίσαμε και χτίζουμε κάθε μέρα με τα ίδια μας τα χέρια, είμαστε πραγματικά κάπου αλλού, στον δικό μας χώρο, στο δικό μας σπίτι.

Που είναι ανοιχτό για όποιον άνθρωπο θέλει να αγωνιστεί να κατακτήσει ξανά το δικαίωμά του στο Όνειρο, στη Ζωή.

            Αυτή είναι η κοινότητά μας, η δική μας πρωτότυπη και πρότυπη κοινότητα.

Κρατούμενες Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Μέλη Θεραπευτικής Κοινότητας 

ΚΕΘΕΑ -ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ 

Ελεώνα Θήβας

Η Ελλάδα θύμα οικονομικών δολοφόνων

Υπήρξε «οικονομικός δολοφόνος». Προσέγγιζε αρχηγούς κρατών που ήθελαν να εφαρμόσουν κοινωνικές πολιτικές, χρησιμοποιώντας τον πλούτο των χωρών τους προς όφελος των πολιτών. Θέλοντας να ακυρώσει τις προθέσεις τους, προς όφελος των αμερικανικών τραπεζικών οργάνων και των πολυεθνικών εταιρειών, της «εταιρειοκρατίας», όπως τη χαρακτηρίζει, είτε τους δωροδοκούσε είτε τους προειδοποιούσε για συνέπειες.
Σε περίπτωση που οι ηγέτες αρνούνταν να ενδώσουν, αντιμετώπιζαν απόπειρες δολοφονίας ή πραξικοπήματα, ένα σχέδιο που είδαμε να επαναλαμβάνεται εδώ και δεκαετίες στη Λατινική Αμερική από τη δεκαετία του '50 και έπειτα. Μεταμελημένος και αναστατωμένος από την εχθρότητα μεγάλου μέρους της παγκόσμιας κοινότητας κατά των ΗΠΑ, όπως δηλώνει, τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να μιλήσει δημόσια για τον μηχανισμό τον οποίο υπηρέτησε.
Ο Τζον Πέρκινς, στη συνέντευξη που ακολουθεί, δηλώνει πως «δεν υπάρχει αμφιβολία» ότι η Ελλάδα έχει πέσει θύμα των «οικονομικών δολοφόνων», με απώτερο στόχο «τη θέσπιση ενός παγκόσμιου κεντρικού τραπεζικού συστήματος» και ενός «παγκόσμιου νομίσματος». Κατά τον Πέρκινς, η επίθεση στη Λιβύη έχει τους ίδιους στόχους μιας και «τα άτομα που υποστηρίζουμε στη Λιβύη, υποσχέθηκαν να δημιουργήσουν μια Κεντρική Τράπεζα που θα συνεργαστεί με τις κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ και της Ε.Ε. διατηρώντας το δολάριο ως νόμισμα συναλλαγής πετρελαίου».
* Κύριε Πέρκινς, έχει η περίπτωση της Ελλάδας ομοιότητες με τη δράση των οικονομικών δολοφόνων;
**Η Ελλάδα χτυπήθηκε από οικονομικούς δολοφόνους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ξεκίνησε με την Ισλανδία πριν από δύο χρόνια και έφτασε σε εσάς, στην Ιρλανδία και άλλες χώρες. Εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση της Ελλάδας, τέθηκε σε μια κατάσταση με υπέρογκο χρέος και η οικονομία της βρίσκεται σε τέλμα. Η όλη συζήτηση γίνεται για την επαναχρηματοδότηση του χρέους.
Η Ελλάδα θα παραιτηθεί
Η πρόθεση για επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους θα συνοδευτεί από παραίτηση της Ελλάδας σε πολλούς τομείς. Είναι μια συνηθισμένη τεχνική των οικονομικών δολοφόνων ώστε να φέρουν μια χώρα στα χέρια της «εταιρειοκρατίας».
Δεν έχω αμφιβολία ότι θα υπήρξαν παρασκηνιακές προσπάθειες να επιτευχθούν συμφωνίες μεταξύ Ελλήνων πολιτικών, επιχειρηματιών και της τραπεζικής κοινότητας, δοσοληψίες ή και απειλές. Και όπως είδαμε με την υπόθεση Στρος-Καν, στείλανε ένα πολύ ισχυρό μήνυμα στην Ελλάδα, την Ισλανδία, την Ιρλανδία και σε όσους ηγέτες σκέφτονται να σταθούν απέναντι στην «εταιρειοκρατία».
**Δεν είναι ξεκάθαρο σε πολύ κόσμο το πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός. Θεωρητικά έχουμε ένα δυτικό πολιτικό και τραπεζικό σύστημα, αλλά και διάφορα φόρα όπου οι ηγέτες αυτού συνευρίσκονται συζητώντας. Είναι αυτή μία ενδοδυτική ή ενδοτραπεζική υπόγεια σύγκρουση ή κάτι άλλο;
* Ο κόσμος αλλάζει πολύ γρήγορα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ χάνουν τη δύναμή τους. Η δύναμη όλο και περισσότερο υπεισέρχεται στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Για να διατηρήσουν τη δύναμή τους, είτε στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τη Μ. Ανατολή ή την Κίνα, βασίζονται σε ένα παγκόσμιο κεντρικό τραπεζικό σύστημα και ένα σταθερό νόμισμα που θα χρησιμοποιείται παγκοσμίως, ώστε να το πετύχουν.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει τρομερή πίεση για αλλαγή. Στη Λατ. Αμερική, την τελευταία δεκαετία έχουν εκλεγεί 10 πρόεδροι που σε διαφορετικούς βαθμούς αντιστέκονται στην «εταιρειοκρατία», και σε χώρες όπου στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ελέγχονταν από στυγνούς δικτάτορες, βοηθούμενοι από τη CIA. Επίσης, η Μ. Ανατολή εκρήγνυται και η Κίνα δυναμώνει.
Οπότε υπάρχει μεγάλη αντίσταση παγκοσμίως. Και λόγω αυτού, το status quo, το κατεστημένο, πεισμώνει, στυλώνει τα πόδια του. Οπότε αυτή τη στιγμή η «εταιρειοκρατία» κάνει τα πάντα να υπονομεύσει οποιαδήποτε χώρα θα μπορούσε να την απειλήσει και συγχρόνως να θεσπίσει ένα παγκόσμιο νόμισμα, το δολάριο, σίγουρα βλέπουμε μια αποδυνάμωση του ευρώ ως αποτέλεσμα, και επίσης να θεσπίσει ένα παγκόσμιο κεντρικό τραπεζικό σύστημα.
* Οπότε θα λέγατε ότι αυτή η εξέλιξη αποτελεί τα πρώτα δείγματα ενός είδους φασισμού;
* Είναι ένας όρος, αλλά ο κίνδυνος εδώ είναι ότι συνδέουμε τον φασισμό με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Στις ΗΠΑ έχουμε μια δυσκολία στη χρήση του όρου κομμουνισμός ή σοσιαλισμός επειδή είναι συνδεδεμένος με τον Στάλιν. Η Ευρώπη δεν έχει την ίδια παράδοση. Αλλά σίγουρα οι πολυεθνικές κυβερνούν. Δεν είναι απλώς μια συνεργασία κυβερνήσεων και εταιρειών.
Σήμερα οι πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν τον κόσμο. Λίγο παλαιότερα, θρησκευτικές οργανώσεις είχαν αυτή τη δύναμη, αργότερα τη σκυτάλη πήραν κυβερνήσεις, και κάποιες ήταν φασιστικές, κάποιες δημοκρατικές, άλλες δικτατορικές, οι οποίες ανταγωνίζονταν για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις αγορές. Αλλά σήμερα, οι κυβερνήσεις αντικαταστάθηκαν από τις εταιρείες, οι οποίες εξαγοράζουν τους πολιτικούς. Κανείς δεν μπορεί να εκλεγεί σε σημαντικό πολιτικό πόστο στις ΗΠΑ χωρίς τη χρηματοδότησή τους. Ελέγχουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, και στην πραγματικότητα παίρνουν τις αποφάσεις. Εάν κάποιος τους στέκεται εμπόδιο, τον καταστρέφουν με διάφορους τρόπους.
**Παραφράζοντας, λοιπόν, λέτε ότι έχουμε μια παρακμή της Δημοκρατίας.
* Υπάρχει μια τέτοια προσπάθεια. Από την άλλη, η Δημοκρατία δυναμώνει στη Λατ. Αμερική και κατά τη γνώμη μου υπάρχει αυτή τη στιγμή μια λαϊκή προσπάθεια εκδημοκρατισμού στη Μ. Ανατολή, η οποία βρίσκει μεγάλες αντιστάσεις. Ακόμη και στις ΗΠΑ βλέπουμε κόσμο να αντιδρά στις οικονομικές αλλαγές και κινήματα που προσπαθούν να επαναθεσπίσουν τη Δημοκρατία. Η «εταιρειοκρατία», λοιπόν, έχει μεγάλες δυσκολίες να διατηρήσει τη δύναμή της ή να αποκτήσει περισσότερη. Υπάρχουν λοιπόν πολλά κινήματα και αντικινήματα παγκοσμίως.
Κάντε ό,τι το Εκουαδόρ
* Υπάρχει συζήτηση στην Ελλάδα για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου ώστε να ελεγχθεί πόσο από το χρέος είναι απεχθές, στα πρότυπα αυτού που θέσπισε ο Ραφαέλ Κορέα στο Εκουαδόρ. Ποια είναι η γνώμη σας;
* Συμφωνώ απολύτως με τη θέσπιση αυτού. Και βλέπουμε την Ισλανδία να αντιστέκεται σθεναρά, η οποία έπειτα από δημοψήφισμα αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της. Ο Ραφαέλ Κορέα, τον οποίο σέβομαι πολύ ως ηγέτη, είναι μεγάλο πρόβλημα για τις ΗΠΑ διότι είναι καπιταλιστής, έχει διδακτορικό οικονομίας από αμερικανικό πανεπιστήμιο, είναι πολύ δύσκολο για μας να τον αποκαλέσουμε κομμουνιστή.
Το χρέος του Ισημερινού δημιουργήθηκε από υποστηριζόμενους από τη CIA δικτάτορες τη δεκαετία του '70. Το χρέος είναι του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, των δικτατόρων, αλλά όχι του λαού του Ισημερινού. Οπότε ο Κορέα αντιστέκεται σθεναρά, και φυσικά πριν από έναν χρόνο η CIA προσπάθησε να τον ανατρέψει ανεπιτυχώς.
Το ίδιο έγινε στην Ονδούρα με τον πρόεδρο Σελάγια, ο οποίος προσπάθησε να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά ανατράπηκε. Οι λαοί πρέπει να στηρίξουν ηγέτες που θα αντισταθούν και που θα αναπτύξουν συμμαχίες με χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια προβλήματα. Εάν η Ελλάδα ενεργήσει μόνη, θα αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες. Αλλά εάν συμμαχήσει με την Ιρλανδία, την Ισλανδία, τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, την Αργεντινή, χώρες της Λατ. Αμερικής και της Αφρικής, θα ενισχύσει τη θέση της.
* Πώς κρίνετε την υπόθεση της σύλληψης του Ντομινίκ Στρος-Καν;
* Δεν έχω εσωτερική πληροφόρηση, αλλά γνωρίζω ότι η ζωή του καταστράφηκε. Πιθανότατα δεν θα μπορέσει να κατέβει στις προσεχείς γαλλικές προεδρικές εκλογές. Δεν ξέρουμε την αλήθεια για το κατά πόσον είναι ένοχος ή όχι, δεν έγινε δίκη. Γνωρίζω όμως ότι καταδεικνύει πόσο εύκολο είναι να καταστρέψεις έναν δημόσιο αξιωματούχο. Οπως έχω γράψει στα βιβλία μου, άτομα όπως ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά και όλοι οι σημαντικοί πολιτικοί ανά τον κόσμο, είναι εξαιρετικά ευάλωτοι.
Με σφαίρα ή με... Μόνικα
Παλαιότερα, τον καιρό του Τζον Κένεντι για παράδειγμα, έπρεπε να πυροβολήσεις έναν πρόεδρο για να τον δολοφονήσεις. Ολοι ήξεραν ότι ο Κένεντι είχε εξωσυζυγικές ερωτικές σχέσεις, αλλά ήταν αποδεκτό, οπότε έπρεπε να τον ρίξουν με μια σφαίρα. Ξεκινώντας όμως με τον Κλίντον, και τη σχέση του με τη Μόνικα Λεβίνσκι, άρχισαν οι δολοφονίες «προσωπικότητας». Και τώρα με τον επικεφαλής του ΔΝΤ, βλέπουμε ότι ένα άτομο μπορεί να καταστραφεί ολοκληρωτικά απλώς λόγω μιας κατηγορίας. Δεν ξέρουμε αν αυτή η κατηγορία είναι αληθινή ή όχι, αλλά δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή μιας και η πολιτική του καριέρα καταστράφηκε ανεξαρτήτως αλήθειας.
* Εικάζεται ότι η υπόθεση έχει να κάνει με τον «ανταγωνισμό» δολαρίου-ευρώ και ότι ο Στρος-Καν είναι υποστηρικτής του ευρωπαϊκού νομίσματος. Εχει βάση η εικασία κατά τη γνώμη σας;
* Σίγουρα μπορεί να συμβαίνει αυτό. Οι ΗΠΑ είναι εξαιρετικά προστατευτικές με το δολάριο, πιστεύω ότι είναι ο βασικός λόγος που κάνουμε πόλεμο στη Λιβύη. Ο Καντάφι προσπαθούσε να πείσει τις αφρικανικές χώρες να ιδρύσουν ένα παναφρικανικό νόμισμα, το «χρυσό δηνάριο», και να πουλάει πετρέλαιο σε αυτό το νόμισμα αντί του δολαρίου, όπως κάναμε πόλεμο στον Σαντάμ ο οποίος ήθελε να πουλάει το πετρέλαιο σε άλλο νόμισμα. Είναι απόλυτα πιθανό.
Δεν έχω εσωτερική πληροφόρηση, αλλά λέω ότι τα άτομα που υποστηρίζουμε στη Λιβύη υποσχέθηκαν να δημιουργήσουν μια Κεντρική Τράπεζα που θα συνεργαστεί με τις κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ και της Ε.Ε. διατηρώντας το δολάριο ως νόμισμα συναλλαγής πετρελαίου. Και φαίνεται ότι οι αποκαλούμενοι αντάρτες εργάζονται για να προστατέψουν τα συμφέροντα της «εταιρειοκρατίας», τα οποία απειλούσε ο Καντάφι.
Είναι δύσκολο να συμπαθήσεις τον επικεφαλής του ΔΝΤ, το οποίο είναι ένα εργαλείο των οικονομικών δολοφόνων. Οπότε δεν συμπάσχω με τον Στρος-Καν ως πρόεδρο του ΔΝΤ. Αλλά το ανησυχητικό είναι ότι δεν καταστρέφεις κάποιον πολιτικά απλώς με μια κατηγορία χωρίς να έχει αποδειχτεί τίποτε.
Οι επιπλοκές όμως από την αδυναμία ενός προσώπου σε θέση ισχύος είναι πολύ επικίνδυνες διότι σημαίνει ότι όποιος βρίσκεται σε παρόμοιες θέσεις εξουσίας πρέπει να έχει υπ' όψιν του ότι εάν ενοχλήσει την «εταιρειοκρατία», μπαίνει σε κίνδυνο.
Aναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία.

«Βρήκα τον άγγελο που µε έσωσε»

Mια ιστορία θάρρους και ανιδιοτελούς προσφοράς από τις εποχές της Κατοχής που αξίζει να διαβάσουμε. Αναδημοσίευση από τα Νέα.
 
«Ξαπλώναµε τα παλικάρια πάνω σε κουβέρτες µέσα στην εκκλησία. Ολοι ήταν βαριά τραυµατισµένοι. Τους δέναµε τις πληγές µε σεντόνια, τους απολυµαίναµε µε τσικουδιά, τους δίναµε να πιουν λίγο γάλα» θυµάται η Αγγελική Γερογιάννηαπό τον Γαλατά Χανίων. Σε ηλικία µόλις 15 ετών, µαζί µε άλλες κοπέλες του χωριού, έσωσε δεκάδες τραυµατισµένους νεοζηλανδούς στρατιώτες, αιχµαλώτους των Ναζί, προσφέροντάς τους πρώτες βοήθειες. Η σήµερα 85χρονη κ. Γερογιάννη είναι για τους βετεράνους νεοζηλανδούς στρατιώτες ένα από «τα κορίτσια-αγγέλους του Μάη του ’41».

«Γυναίκες όπως η Αγγελική Γερογιάννη έσωσαν πάρα πολλούς νεοζηλανδούς στρατιώτες, ανάµεσά τους κι εµένα. Τρεις φορές που ήλθα στον Γαλατά αναζήτησα χωρίς επιτυχία κάποιες από αυτές τις γυναίκες. Αυτή τη φορά τα κατάφερα», λέει ο υποστράτηγος ε.α. Σάντι Τόµας, που φέτος έπειτα από 70χρόνια ξανασυνάντησε την κ. Αγγελική, η οποία είχε φροντίσει τα τραύµατά του τον Μάιο του 1941. Για χρόνια οι Νεοζηλανδοί αναζητούσαν κάποια από τις τρεις κοπέλες που µε κίνδυνο της ζωής τους αγρυπνούσαν δίπλα τους µέσα στην εκκλησία του χωριού. Οµως η κ. Γερογιάννη µετά τον Πόλεµο έζησε στην Αθήνα και επέστρεψε µόλις πριν από 4 χρόνια στον Γαλατά.

«Εχω µιλήσειµε πολλούς βετεράνους που έχουν βρεθεί εδώ και θυµούνται ότι χτυπηµένοι από σφαίρες, βόµβες, σεάθλια κατάσταση, βρήκαν τη φροντίδα και τη στήριξη τριών νέων κοριτσιών. Ευτυχώς, παρά το ότι πέρασαν τόσαχρόνια, καταφέραµε και επανασυνδέσαµε τους εναποµείνατες εν ζωή βετεράνους µε µια από αυτές, την κ. Αγγελική, που βρίσκεται στη ζωή», σηµειώνει ο κ. Μurray Hoare, σύνδεσµος των νεοζηλανδών βετεράνων που εντόπισε την κ. Αγγελικήχάρη στη βοήθεια του Γιώργου Μπικογιαννάκη.

«Οι Ναζί κατέλαβαν το χωριό έπειτα από 5 ηµέρες σκληρών µαχών. Ακούσαµε πως στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου στην πλατεία είχαν συγκεντρωθεί πάρα πολλοί τραυµατισµένοι, αιχµάλωτοι από τους Γερµανούς. Με δύο φίλες µου,τη Χρυσή και τη Βασιλική Μανουσέλη – λίγα χρόνια πιο µεγάλες από εµένα – είπαµε να πάµε. Βλέποντας τα παλικάρια, τους Νεοζηλανδούς αλλά και Ελληνες, πεταµένους κι εγκαταλελειµµένους να ψυχοµαχούν µέσα στα αίµατα, δεν αντέξαµε και αποφασίσαµε να βοηθήσουµε. ∆έκα ηµέρες καθήσαµε εκεί κάνοντας ό,τι µπορούσαµε», θυµάται η κ. Γερογιάννη. Τα κορίτσια µε τις λιγοστές γνώσεις που είχαν έδεναν τα τραύµατα µε σεντόνια που τους έφερναν οι χωριανοί, έπλεναν τις πληγές µε τσικουδιά αφού «πού να βρεις οινόπνευµα;». Οσο για τους Γερµανούς, «ερχόταν ένας αξιωµατικός που πρέπει να ήταν γιατρός, τους έριχνε µια µατιά και έφευγε.

Oµως οι στρατιώτες τους που γύριζαν από τις µάχες αγριεµένοι και περνούσαν από την πλατεία και µας έβλεπαν να περιθάλπουµε τους Νεοζηλανδούς γίνονταν έξω φρενών. Εµένα κάτω από την Αγία Τράπεζα µε έκρυψε ένας έλληνας τραυµατίας φαντάρος για να µη µε βρουν».

Οσο για τα κίνητρά της, νέα κοπέλα να µπλέξει στον ορυµαγδό της µάχης η κ. Αγγελική είναι ξεκάθαρη: «Εκανα ό,τι θα έκανε κάθε Κρητικοπούλα, τίποτα περισσότερο. Μου είπαν τώρα οι Νεοζηλανδοί ότι πρέπει να µε ανταµείψουν. Τους ευχαριστώ πολύ, ευχαριστώ και τον στρατηγό, αλλά τα έχω όλα, το σπίτι µου, τον αδελφό µου, την αδελφή µου, τους συγγενείς µου. Εξακόσια ευρώ σύνταξη παίρνω,αλλά είµαι υπερήφανη γιατί ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να πληρωθώ. Και δεν θα δεχτώ ποτέ τίποτα». .