"Συνοικία το Όνειρο", μια ταινία θρύλος του ελληνικού σινεμά, που φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την προβολή της. Αυτή ήταν η αφορμή για μια επίσκεψη στην γειτονιά που γυρίστηκε, που ναι, είναι εντελώς αθηναϊκή, μές στα πόδια μας, εκεί κοντά στους καφέδες του Θησείου και ακόμα κοντύτερα στη μεζεδογειτονιά των Άνω Πετραλώνων. Πάνω απ' την οδό Τρώων μέχρι και τα βράχια προς Φιλοπάππου βρισκόταν η γειτονιά του Ασυρμάτου (τέως εγκαταστάσεις του Ναυτικού), όπου Μικρασιάτες πρόσφυγες από την Αττάλεια, ζούσαν τρώγοντας πέτρα, φτώχεια και άπειρη ελλαδίτικη περιφρόνηση.
Αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης και κοινωνικής αδικίας, ο αντίποδας της λαμπερής Ελλάδας του musical και της Φίνος Φιλμς, θέλησε να αποτυπώσει ο Αλέκος Αλεξάνδρακης με τη γυναίκα του Αλίκη Γεωργούλη συστρατεύοντας κι άλλους αριστερούς ηθοποιούς της γενιάς όπως ο Μάνος Κατράκης, η Σαπφώ Νοταρά. Με τις χίλιες πιέσεις και απειλές, η ταινία προβλήθηκε τελικά στους κινηματογράφους, χωρίς εισπρακτική επιτυχία, αφού συνάντησε την αντίδραση της Κυβέρνησης, η δε Αστυνομία πήγαινε για εξακρίβωση στοιχείων όποιον την παρακολουθούσε (1, 2)! Πέρασαν τα χρόνια, και σήμερα έμεινε ένα σημαντικό φιλμ στο ελληνικό σινεμά και το χιλιοτραγουδισμένο "βρέχει στη φτωχογειτονιά" και τον σπουδαιότερο ίσως ελληνικό στίχο "είσαι μικρός και δεν χωράς τον αναστεναγμό μου".
Ο οικισμός σήμερα
Βέβαια τα "φτωχά κι ανήλιαγα στενά", δεν υπάρχουν πια· ήταν το 1960 όταν η Φρειδερίκη ευαισθητοποιήθηκε και ανοικοδομήθηκε συνοικισμός με 108 σπίτια στα ρημάδια του παλιού, ενώ τα παραπήγματα πάνω στα βράχια προς Φιλοππάπου γκρεμίστηκαν και ο χώρος παραδόθηκε στο αρχαίο πνεύμα.
Παρόλαυτά, μια βόλτα στην γειτονιά στο σήμερα αξίζει. Ο συνοικισμός βέβαια ακροβατεί μεταξύ των τζιπ και τσιμπημένων τετραγωνικών των Άνω Πετραλώνων, αλλά στα μέσα μικρά σοκάκια, με τις μοκαμβίλιες και τα άπειρα λουλούδια, θα νιώσεις κάτι απ' την ατμόσφαιρα γειτονιάς, θα δεις τις γιαγιάδες στην αυλή να συζητάνε αδιάκοπα τα ίδια και τα ίδια της ζωής, όπως γίνεται σ' αυτή τη γωνιά 90 χρόνια τώρα.
Το ενδιαφέρον: αυτή την εβδομάδα, 50 χρόνια μετά, στην ακριβώς ίδια γειτονιά και στον "Ζέφυρο" επαναπροβάλλεται η ταινία. Mια πραγματικά σπάνια εμπειρία: βλέπεις το φιλμ και μετά βολτάρεις γύρω, αναγνωρίζεις -όσο γίνεται- σημεία, και νιώθεις κάτι απ' την ίδια ατμόσφαιρα. (21.00, 23.00)
Αναδημοσίευση από το http://athensville.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου