Θέατρο στις φυλακές Αυλώνα

Μια διαφορετική θεατρική παράσταση ανεβαίνει μία φορά το μήνα στις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνας. Η παράσταση «Αφετηρία» με δεκαοκτώ τροφίμους του σωφρονιστικού ιδρύματος. Οι πόρτες ασφαλείας κλείνουν με θόρυβο πίσω μου η μία μετά την άλλη. Περνώ, μαζί με άλλα 30 άτομα, μέσα από διαδρόμους, κι άλλες πόρτες για να φτάσω στη Βιβλιοθήκη των Φυλακών Ανηλίκων Αυλώνας. Εδώ, δεκαοχτώ τρόφιμοι υποδύονται στην παράσταση «Αφετηρία» τη ζωή τους δραματοποιημένη. Μια ζωή στριμωγμένη στη σκληρή στατιστική πραγματικότητα της φυλακής. Εδώ, κρατούνται 400 νέοι ως 25 ετών ενώ οι προδιαγραφές της φυλακής είναι για 200. Το 20% των κρατουμένων είναι Έλληνες και οι υπόλοιποι αλλοδαποί. Στους 400 κρατούμενους αντιστοιχούν 13 φύλακες ανά βάρδια. Παρά την επικίνδυνη δυνητικότητα των αριθμών, δεν αισθάνθηκα περισσότερο εκτεθειμένη στον κίνδυνο «εκεί μέσα» απ’ ό,τι «εκεί έξω». Αισθάνθηκα όμως για άλλη μια φορά ανήμπορη και ένοχη απέναντι στο πονεμένο βλέμμα τους.
Η «Αφετηρία»
Οι 18 ηθοποιοί-τρόφιμοι σηκώνονται ένας-ένας και προχωρούν προς τη σκηνή μουρμουρίζοντας το όνομά τους, την καταγωγή τους, το όνομα των γονιών τους. Δίνουν στίγμα ταυτότητας όταν μέσα στη φυλακή δεν είναι παρά ένα νούμερο. Δραματοποιούν εμπειρίες, τραύματα, ματαιώσεις, απώλειες, ελλείμματα, τις ελπίδες τους. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που βρίσκεται ανάμεσα στους θεατές, εξομολογείται πως όταν τη σήκωσαν για να μοιραστούν με το κοινό την τελική υπόκλιση ένιωσε πως ήταν η πιο φορτισμένη συναισθηματικά υπόκλιση της ζωής της.
Με δικά τους λόγια
Μετά την παράσταση, «τα παιδιά», όπως τα αποκαλεί τρυφερά ο Στάθης Γράψας, ο οποίος δουλεύει από τον Οκτώβριο αμισθί σε αυτό το ανθρωπιστικό πρόγραμμα, έκαναν μια ευχή για το μέλλον τους:

• Τζόζεφ: «Ο κόσμος είναι όμορφος όταν αγαπάμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον».
• Αντρέας: «Να βγω από δω και να πάω να αγκαλιάσω τη μητέρα μου».
• Ουμούτ: «Να συνεχίσω τη ζωή μου από κει που τη σταμάτησα. Όμως δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον».
• Μοχάμαντ: «Τώρα που είμαι καθαρός θέλω να γυρίσω στην πατρίδα μου».
• Σοφιάν Αλί: «Δεν ξέρω τι να ευχηθώ για το μέλλον. Δεν έχω δικηγόρο, ούτε ξέρω πόσο θα μείνω εδώ».
• Δημήτρης: «Θέλω να είμαι κοντά στην οικογένειά μου. Είμαι πατέρας από τα 13 μου και όπως με χρειάζονται τα παιδιά μου, τα χρειάζομαι κι εγώ».
• Γκούλιτ: «Να βρω μια δουλειά, να φτιάξω ένα σπίτι με τα χέρια μου».
• Μιράβα: «Θέλω να είμαι ελεύθερος. Σε κανένα άνθρωπο δεν αξίζει η φυλακή».
• Ελτον: «Να αρχίσω μια νέα ζωή, μακριά από παρανομίες, να δουλέψω, να βοηθήσω τον πατέρα μου».

Για να παρακολουθήσετε την παράσταση, επικοινωνήστε με τον Διευθυντή του Δημοτικού σχολείου της φυλακής κ. Νίκο Αρμένη (τηλ.: 22950-29925, πρωινές ώρες).
Αναδημοσίευση από το Ποντίκι.