Ένα εξαιρετικό κείμενο της Τίνας.
ΚΩΔΙΚΑΣ ΣΙΩΠΗΣ
Αντιπροσωπεύω μια ομάδα ανθρώπων ξεχασμένη από την κοινωνία … Μια ομάδα
ανθρώπων που δεν υποστηρίζεται από κανένα κοινωνικό φορέα και που δεν
ακούστηκε ποτέ και που δεν ακούγεται πουθενά. Μας ρώτησε ποτέ καμία
νομοπαρασκευαστική η καμία άλλη επιτροπή τι θα θέλαμε και τι ανάγκες
έχουμε … Πως θα μπορούσαμε να εκτίσουμε «την δική μας ποινή» λιγότερα οδυνηρά
και πιο ανθρώπινα; Όχι, με της δικές μας «ποινές» δεν ασχολήθηκε κανείς
– ο δικός μας ο Σωφρονιστικός Κώδικας είναι ένας άγραφτος Κώδικας –
Κώδικας σιωπής !!!!
ΚΑΘΕΙΡΞΗ ΑΓΑΠΗΣ - ΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΝΙΓΜΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Εγώ, τεχνικά τουλάχιστον, δεν βρίσκομαι στην φυλακή - είμαι ελεύθερη
αλλά εκτίνω ταυτόχρονα μια μακρόχρονη ποινή … Το έγκλημα μου ονομάζεται
αγάπη … Δικάστηκα γιατί αγαπώ, δικάστηκα γιατί αγαπώ έναν «παραβάτη του
νόμου», δικάστηκα σε μια στέρηση ελευθερίας. Ποινή: κάθειρξη αγάπης.
Οι κρατούμενοι σύμφωνα με τα στατιστικά του κράτους μπορεί να είναι γύρω
στις 12,000 άλλα κανένας δεν υπολόγισε ότι υπάρχουμε και εμείς «οι
ελεύθεροι κρατούμενοι» - το οικείο περιβάλλον των κρατουμένων …
Σκέφτηκε ποτέ κανένας δικαστής ότι με την ποινή και στέλνοντας τον
«παραβάτη του νόμου» στην φυλακή τιμωρεί και φυλακίζει ταυτόχρονα μια
ολόκληρη οικογένεια; Σκέφτηκε ποτέ κανένας δικαστής ότι είναι ο ίδιος
«παραβάτης του άγραφου νόμου» όταν καταστρέφει τον δεσμό της
οικογένειας;;;;
Το άρθρο 4 παράγραφος 1 του Σωφρονιστικού Κώδικα λέει το εξής για τα δικαιώματα των κρατουμένων:
«Κατά την εκτέλεση της ποινής δεν περιορίζεται κανένα άλλο ατομικό δικαίωμα των κρατουμένων εκτός από το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία».
Αυτό όμως ΤΙ σημαίνει στη πράξη; Σημαίνει ότι εμείς «οι ελεύθεροι
κρατούμενοι», μπορούμε όποτε θέλουμε, όσο συχνά θέλουμε και για όσην ώρα
θέλουμε να επισκεφτούμε τους αγαπημένους έγκλειστους ανθρώπους μας;
Όχι βέβαια γιατί υπάρχουν οι εσωτερικοί κανονισμοί και οι άγραφοι νόμοι
της κάθε φυλακής που περιορίζουν τα δικαιώματα μας ή ακόμα σε κάποιες
περιπτώσεις απαγορεύουν τις επαφές μας με τους έγκλειστους ανθρώπους
μας.
Το άρθρο 52 παράγραφος 3 του Σωφρονιστικού Κώδικα λέει για τις επισκέψεις:
«Οι επισκέψεις πραγματοποιούνται σε ειδικό κατάλληλο χώρο του
καταστήματος στον οποίο υπάρχει μόνον οπτικός έλεγχος. Οι επισκέψεις
συζύγων και τέκνων των κρατουμένων πραγματοποιούνται σε ιδιαίτερο
κατάλληλο χώρο του καταστήματος».
Αυτοί που παρασκευάζουν τους νόμους και τους κώδικες, ή οι εκπρόσωποι
διαφόρων επιτροπών (της Βουλής, του Υπουργείου κλπ.) έχουν έρθει ποτέ να
δουν σε ποιες συνθήκες
βλέπουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα; Έχουν έρθει ποτέ έξω από τα
επισκεπτήρια των φυλακών να δουν εμάς και να μας ρωτήσουν τι θα θέλαμε
και αν είμαστε ικανοποιημένοι με τις συνθήκες αυτές; Για ΠΟΙΟ ΕΙΔΙΚΟ
ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΧΩΡΟ μιλάνε; Για ΠΟΙΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΧΩΡΟ μιλάνε; Είμαι
τυφλή εγώ και δεν έχω δει τους χώρους αυτούς; Όχι δεν είμαι τυφλή και
τους χώρους που εννοούνε, τους βλέπω μόνο στα όνειρά μου γιατί η
πραγματικότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό! Ο χώρος των επισκεπτηρίων
ΔΕΝ είναι κατάλληλος χώρος για της διατήρηση μιας υγιούς σχέσης με των
αγαπημένο σου πρόσωπο!!! Είναι ένας χώρος άκρος ακατάλληλος και
απάνθρωπος για οποιαδήποτε επαφή ή επικοινωνία!!! Κάτι απρόσωποι θάλαμοι
– στενάχωροι, θορυβώδεις – με τα βρώμικα τζάμια και τα χαλασμένα
τηλέφωνα … Είναι ποτέ δυνατόν υπό τέτοιες συνθήκες να διατηρείς ή να
φροντίσεις μια ανθρώπινη σχέση; Χωρίς ΑΦΗ; Ίσως η επαφή και η
επικοινωνία σε αυτήν την μορφή είναι αρκετό για τον «παραβάτη του νόμου»
αλλά σίγουρα όχι για εμάς τους «ελεύθερους κρατουμένους». Όσον αφορά τα
λεγόμενα ελεύθερα επισκεπτήρια (όπου έχουν το δικαίωμα τα παντρεμένα
ζευγάρια και τα τέκνα των κρατουμένων) δεν διαφέρει πολύ από τα
«κλειστά» επισκεπτήρια … Ένα τραπέζι με ένα διαχωριστικό ανάμεσά τους,
15 λεπτά κάτω από τα βλέμματα των σωφρονιστικών … Όχι, δεν υπάρχουν
ιδιαίτερο κατάλληλο χώρο (διάβασε δωμάτιο) ούτε για τα παντρεμένα
ζευγάρια … Για όλους μας, είτε παντρεμένοι είτε ανύπαντροι, με ή χωρίς
παιδιά – υπάρχει μόνο οι στερήσεις – ελευθεριών, δικαιωμάτων, αναγκών,
αφής – μια άδεια ζωή – γεμάτη απαγορεύσεις, περιορισμοί και πνιγμένα συναισθήματα και άπειρα γιατί …
«ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» – ΠΟΙΝΗ ΧΩΡΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑ
Μου ραγίσει η καρδιά το θέαμα όταν ένα μικρό παιδάκι φιλά και χαϊδεύει
το βρώμικο τζάμι μην καταλαβαίνοντας γιατί δεν μπορεί να αγγίξει τον
μπαμπά ή την μαμά ! Αυτό το θέμα δεν το είδε ποτέ κανένας δικαστής … Για
ένα παιδί η φυλάκιση του γονέα είναι ακόμα πιο τραυματική και οδυνηρή –
ο ξαφνικός χωρισμός – ένας μικρός ξαφνικός θάνατος … Ασχολήθηκε κανένας
με της ανάγκες και την υποστήριξη αυτών των παιδιών;
Σύμφωνα με τις μελέτες (που εννοείται δεν έχουν γίνει στην Ελλάδα)
αποδείχνουν ότι τα παιδιά των κρατουμένων υποφέρουν από άγχος,
διαταραχές της προσοχής και μετα-τραυματικό στρες και δημιουργούνται
προβλήματα στο σχολείο. Τα μισά από τα αγόρια που είχαν έναν γονέα στην
φυλακή, είναι πιθανόν να καταλήξουν οι ίδιοι στην φυλακή όταν μεγαλώνουν
…
Γιατί η κοινωνία κλείνει τα μάτια της και αγνοεί αυτά τα αθώα πλάσματα; Δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, αλλά η ποινή που αναγκάζονται να εκτίσουν, είναι σκληρή.
Τίνα Τόρρονεν
Συμβία κρατούμενου
Φοιτήτρια Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
Ακτιβίστρια Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου