Άλφα

-----------
-----------
-----------

Πολλές φορές είναι πιο εύκολο απ’ όσο φαίνεται.
Το Άλφα το στερητικό φεύγει απ’ το ακατόρθωτο
και μπαίνει σφήνα στο… αβίαστο…

Είναι η απόφαση της ιδιοτέλειας να γίνει ανιδιοτέλεια.
Κι έτσι, γεννιέται το απρόσμενο
που γεμάτο με αγάπη παράγει έργο αληθινό.


Έτσι, και ο Αλβανός που γνώρισα τυχαία στο νησί που επισκέπτομαι συχνά τελευταία.
Τεχνίτης της πέτρας και εργολάβος πλέον. Είχε σπουδάσει νοσηλευτική
στη χώρα του, μα κάτι φτερά εκεί πλάι στους ώμους τον βοήθησαν να πετάξει πίσω του μια ζωή και να κατακτήσει μιαν άλλη που έμοιαζε περισσότερο με τ’ όνειρό του.

«Ο πατέρας μου έλεγε, σημασία δεν έχει τι θα κερδίσεις. Σημασία έχει να κερδίσεις. Να βγεις νικητής.»

Απ΄το 1993 στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο νησί, φοράει το πιο ειλικρινές
χαμόγελο και τα μάτια του λαμπυρίζουν με πίστη.
Σοφός πια, μοιράζεται ανεπιτήδευτα τη σοφία του, την εμπειρία του, τη νίκη του.

«Αν κυνηγάς αυτό που αγαπάς μαθαίνεις και ν’ αγαπάς αυτό που κυνηγάς.»


Μέσ’ την κουβέντα αυθόρμητη μου ήρθε η ερώτηση…
«Ξέρεις κάτι; Έχουμε ξεκινήσει κάποιοι άνθρωποι μια εκστρατεία για τις φυλακισμένες γυναίκες που ζουν με τα παιδάκια τους έως τριών ετών στη φυλακή.
Μέχρι τώρα έχουμε κάνει ήδη κάποιες κινήσεις, έχουμε μαζέψει παιχνίδια, πάνες, είδη καλλυντικών... και τα έχουμε στείλει. Και τώρα λέμε να ξεκινήσουμε να μαζεύουμε βιβλία.
Υπάρχουν πολλές αλλοδαπές και από την Αλβανία. Έχεις καμιά ιδέα»;

Χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε πως… πηγαίνει μια φορά το μήνα στην Αλβανία για να δει τους δικούς του και πως τώρα τον Αύγουστο που θα πάει, θα μας φέρει ένα αμάξι γεμάτο βιβλία.

«Θα πάρω σβάρνα τους πάγκους και…κάτσε…θα πάρω τηλέφωνο την αδερφή της γυναίκας μου να της πω να αρχίζουν να μαζεύουν από τώρα ό,τι μπορούν.
Ξέρεις, είναι πανεπιστημιακός όπως και η αδερφή μου και ο άντρας της.
Μπορούμε να βρούμε και κάποια παιδικά παραμύθια».

Πιάνει το κινητό, παίρνει τηλέφωνο κι αρχίζει να της μιλάει.

Δεν καταλαβαίνω, αλλά καταλαβαίνω.

Είναι περίεργο τελικά το αίσθημα της συγκίνησης.
Τέτοιες στιγμές είναι τόσο ατόφιο που μοιάζει πρωτόγνωρο.


Κλείνει το τηλέφωνο.
Τον κοιτάω.

Είναι απ’ τους ανθρώπους που όταν τους κοιτάς μπορείς στο πρόσωπό τους να διακρίνεις το ίδιο πρόσωπο που είχανε κι όταν ήταν μικροί.
Αυτή η αλήθεια που κρύβει μια παιδική έκφραση…
Βαλμένη πλέον σε πρόσωπο και σώμα μεγάλου.

Θέλω να του εκφράσω την ομορφιά που ξαφνικά ένιωσα...
Άραγε καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι για μένα αυτό που μόλις έκανε;

Γυρίζει και μου λέει…
«Μα… ό,τι μπορούμε να κάνουμε ας το κάνουμε! Αφού μπορώ! Αφού θέλω! Και ξέρεις κάτι; Θέλω να μπορώ!»

Δεν θα γράψω κάτι παραπάνω, αν και οι κουβέντες που ακολούθησαν ήταν πολλές.
Την επόμενη μέρα τον ξανασυνάντησα μαζί με τη γυναίκα του.
Υπέροχη κι αυτή.
Ένα χρόνο τώρα στην Ελλάδα, στο νησί.
Έχει σπουδάσει οικονομικά. Στην Αλβανία δούλευε σε τράπεζα. Θέση καλή, μα ήθελε να ζήσει με τον αγαπημένος της.
Δεν της έδιναν βίζα με τίποτα.
Αναγκάστηκε κι αυτή να πληρώσει.
Και πάλι για περιορισμένα χρόνια.
Θα πρέπει να…ανανεώνει την πληρωμή.


Και η αγανάκτηση από Άλφα αρχίζει.
Και η αρετή.
Και η αγάπη.
Και ο άνθρωπος.


Εγώ πάντως, σας ευχαριστώ.