Ο δύσκολος δρόμος προς την ελευθερία
ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ (adapsarra@enet.gr)
Στις παρυφές της επικαιρότητας βρίσκεται συνήθως το κοινωνικό αδιέξοδο των εξαρτημένων ανθρώπων. Κάπου κάπου μερικές απεγνωσμένες κραυγές φυλακισμένων ή μη χρηστών, τιμωρημένων διπλά γι’ αυτήν τους την αυτοκαταστροφική επιλογή, διαμαρτυρίες εργαζομένων για την ανυπαρξία δομών και κυρίως της βούλησης να αντιμετωπιστούν πολιτισμένα οι εξαρτημένοι και τηλεοπτικά πασαλείμματα είτε με δημοσιογραφία κλειδαρότρυπας είτε με κοινωνικά ρεπορτάζ ευαισθητοποίησης. Φυσικά, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και στις προκαταλήψεις, κάθε προσπάθεια ενημέρωσης είναι τελικά θετική, μια και αναδεικνύει την πορεία θανάτου που επιφυλάσσει συχνά η χώρα μας και στους εξαρτημένους.
Χρωματιστές γυναίκες στη Θήβα
Αρωγοί στις προσπάθειες όλων όσοι προσπαθούν να ξεφύγουν από την πορεία θανάτου είναι τα πετσοκομμένα προγράμματα που λειτουργούν στην Ελλάδα: ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ, 18 ΑΝΩ. Ενα κομμάτι του ΚΕΘΕΑ, που ασχολείται ειδικά με την απεξάρτηση των κρατουμένων, είναι το γνωστό και από αρκετά δημοσιεύματα του «Ιού» πρόγραμμα «Εν Δράσει». Η δημιουργία κοινοτήτων απεξάρτησης στις φυλακές, όπου επίμονα συνεχίζουν να οδηγούνται οι χρήστες, είναι μία από τις κύριες δράσεις του. Στο πλαίσιο αυτό μετράει λίγους μόνο μήνες η δημιουργία κοινότητας στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Στην πραγματικότητα, αυτό αποτελεί έναν άθλο. Αυτό που φαντάζει περίπου αυτονόητο, η λειτουργία δηλαδή κέντρων απεξάρτησης μέσα στις φυλακές, τη στιγμή που η ελληνική δικαιοσύνη επιμένει να οδηγεί εκεί «τσουβαλιασμένους» τους χρήστες, δεν είναι καθόλου έτσι. Για να γίνουν οι κοινότητες χρειάζεται να ξεπεραστούν άπειρες αγκυλώσεις και εμπόδια. Προσπαθώντας να κωδικοποιήσουμε μερικές μόνο από τις δυσκολίες και έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν από την πρώτη μέρα τη δημιουργία της κοινότητας στη Θήβα έχουμε και λέμε:
* Ολοι οι αρμόδιοι θεσμοί λειτουργούν ως εμπόδια και όχι ως εφαλτήρια μιας τέτοιας προσπάθειας. Για παράδειγμα, το υπ. Δικαιοσύνης και οι υπηρεσίες του καθυστερούν όλες τις αποφάσεις. Το αίτημα για τη Θήβα υποβλήθηκε επί Δένδια και υπογράφηκε επί Καστανίδη – με απρόσμενη, είναι η αλήθεια, ταχύτητα από τον σημερινό υπουργό.
* Οι αρμόδιοι των φυλακών συνήθως κοιτάζουν με μισό μάτι αυτές τις προσπάθειες, όπως και οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, μη θέλοντας να ταράζουν τον γαλήνιο ύπνο τους και να δεσμεύονται με παραπανίσιες αρμοδιότητες. Στην περίπτωση της Θήβας, η διεύθυνση των φυλακών, μετά την υπουργική απόφαση, συνεργάστηκε αποτελεσματικά με το ΚΕΘΕΑ και έδωσε γρήγορα την άδεια να μετατραπεί ένα μεγάλο υγρό ημιυπόγειο σε χώρο για την κοινότητα.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ (adapsarra@enet.gr)
Στις παρυφές της επικαιρότητας βρίσκεται συνήθως το κοινωνικό αδιέξοδο των εξαρτημένων ανθρώπων. Κάπου κάπου μερικές απεγνωσμένες κραυγές φυλακισμένων ή μη χρηστών, τιμωρημένων διπλά γι’ αυτήν τους την αυτοκαταστροφική επιλογή, διαμαρτυρίες εργαζομένων για την ανυπαρξία δομών και κυρίως της βούλησης να αντιμετωπιστούν πολιτισμένα οι εξαρτημένοι και τηλεοπτικά πασαλείμματα είτε με δημοσιογραφία κλειδαρότρυπας είτε με κοινωνικά ρεπορτάζ ευαισθητοποίησης. Φυσικά, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και στις προκαταλήψεις, κάθε προσπάθεια ενημέρωσης είναι τελικά θετική, μια και αναδεικνύει την πορεία θανάτου που επιφυλάσσει συχνά η χώρα μας και στους εξαρτημένους.
Χρωματιστές γυναίκες στη Θήβα
Αρωγοί στις προσπάθειες όλων όσοι προσπαθούν να ξεφύγουν από την πορεία θανάτου είναι τα πετσοκομμένα προγράμματα που λειτουργούν στην Ελλάδα: ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ, 18 ΑΝΩ. Ενα κομμάτι του ΚΕΘΕΑ, που ασχολείται ειδικά με την απεξάρτηση των κρατουμένων, είναι το γνωστό και από αρκετά δημοσιεύματα του «Ιού» πρόγραμμα «Εν Δράσει». Η δημιουργία κοινοτήτων απεξάρτησης στις φυλακές, όπου επίμονα συνεχίζουν να οδηγούνται οι χρήστες, είναι μία από τις κύριες δράσεις του. Στο πλαίσιο αυτό μετράει λίγους μόνο μήνες η δημιουργία κοινότητας στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Στην πραγματικότητα, αυτό αποτελεί έναν άθλο. Αυτό που φαντάζει περίπου αυτονόητο, η λειτουργία δηλαδή κέντρων απεξάρτησης μέσα στις φυλακές, τη στιγμή που η ελληνική δικαιοσύνη επιμένει να οδηγεί εκεί «τσουβαλιασμένους» τους χρήστες, δεν είναι καθόλου έτσι. Για να γίνουν οι κοινότητες χρειάζεται να ξεπεραστούν άπειρες αγκυλώσεις και εμπόδια. Προσπαθώντας να κωδικοποιήσουμε μερικές μόνο από τις δυσκολίες και έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν από την πρώτη μέρα τη δημιουργία της κοινότητας στη Θήβα έχουμε και λέμε:
* Ολοι οι αρμόδιοι θεσμοί λειτουργούν ως εμπόδια και όχι ως εφαλτήρια μιας τέτοιας προσπάθειας. Για παράδειγμα, το υπ. Δικαιοσύνης και οι υπηρεσίες του καθυστερούν όλες τις αποφάσεις. Το αίτημα για τη Θήβα υποβλήθηκε επί Δένδια και υπογράφηκε επί Καστανίδη – με απρόσμενη, είναι η αλήθεια, ταχύτητα από τον σημερινό υπουργό.
* Οι αρμόδιοι των φυλακών συνήθως κοιτάζουν με μισό μάτι αυτές τις προσπάθειες, όπως και οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, μη θέλοντας να ταράζουν τον γαλήνιο ύπνο τους και να δεσμεύονται με παραπανίσιες αρμοδιότητες. Στην περίπτωση της Θήβας, η διεύθυνση των φυλακών, μετά την υπουργική απόφαση, συνεργάστηκε αποτελεσματικά με το ΚΕΘΕΑ και έδωσε γρήγορα την άδεια να μετατραπεί ένα μεγάλο υγρό ημιυπόγειο σε χώρο για την κοινότητα.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου