Φέτος τα Χριστούγεννα θέλω να κάνω δώρα///Δεν θα στολίσω δέντρο, ούτε στεφανάκι με Χρόνια πολλά θα κρεμάσω στο κατώφλι του σπιτιού///Ούτε γιρλάντες και φρουφρού θα τρέξω να αγοράσω – ούτε μπαλίτσες, αγιοβασιλάκια και ζαχαρένια γκι, ως είθισται να συμβαίνει///Κάτι φωτάκια κρέμασα στην κουρτίνα του σαλονιού χτες το βράδυ, και είναι υπέρ αρκετά///Δώρα όμως θα ήθελα να κάνω πολλά///Φέτος λοιπόν, τον χριστουγεννιάτικο όβολό μου λέω να τον κρύψω μέσα σε ένα απλό κουτί παπουτσιών///Πολύς δεν θα είναι, τόσο όσο όμως, κάτι καλό θα βγει///Μέσα σε ένα χαρτονένιο κουτί παπουτσιών θα προσπαθήσω να χωρέσω λίγες στιγμές γιορτής και Χριστουγέννων, λίγο μερίδιο αξιοπρέπειας κι ελέους που το χρωστάω σε ολόκληρη τη γη///Δυο ζευγάρια μάλλινες κάλτσες, μερικές κονσέρβες με κείνο το στρογγυλό άνοιγμα στιγμής, κάποια τυλιγμένα γλυκά, λίγο κονιάκ για το ψοφόκρυο των αγίων ημερών, πράγματα άμεσης κατανάλωσης εν γένει///Που να μην χρειάζονται κατσαρόλα για να βράσουν, μπρίκι για να ζεσταθούν, μαχαιροπίρουνο για να φτάσουν στο στόμα///Όσα χωράει το κουτί, τόσα θα βάλω///Μετά θα το τυλίξω με ωραίο χρωματιστό χαρτί και θα το δέσω με πλούσια κορδέλα///Να είναι προσφορά κανονική, περιποιημένη, όμορφη, όπως πρέπει///Ένα την ημέρα θέλω να ετοιμάζω, ένα τουλάχιστον, μακάρι και πιο πολλά///Και θα παίρνω τους δρόμους μετά, κι όποιον άνθρωπο βρίσκω να ζει σε ένα παγκάκι, θα τον παρακαλώ να δεχτεί ένα μικρό κι ασήμαντο δώρο, να μου κάνει αυτή την γιορτινή χάρη, να με καταδεχτεί///Στα παγκάκια αποκλειστικά θα στρέφομαι///Ναι, σε κείνα τα συνηθισμένα, τα παλιά ρομαντικά καθίσματα για δύο, που ο Φασίστας και Αναίσχυντος Δήμαρχος Καμίνης ξερίζωσε από τα πάρκα των Αθηνών να μην του λερώνουν οι κοιμισμένοι άστεγοι το κάδρο της επικράτειάς του και χαλάει το πνεύμα των εορτών, χρονιάρες μέρες///Δώρα σε γνωστούς και οικείους δεν θα ψωνίσω αυτή τη φορά, κι αν τύχει και μου προσφέρει κάποιος ένα μικρό, και πάλι στα παγκάκια θα το τρέξω///Δώρα οφείλουμε να κάνουμε σε όσους πια τα έχουν ανάγκη, και ουχί από αβροφροσύνη, υποχρέωση, συνήθεια ή έστω κέφι///Όχι πια///Αλλάζουν οι συνήθειες, αλλάζουν τα νοήματα, αλλάζουν όλα///Αλλάζουν και οι ανάγκες μας, κυρίως αυτές///Φέτος μου χτύπησε την πόρτα αυτή η καινούρια, η αυτονόητη, η πιο φυσική///Δώρα να κάνω στους ανθρώπους που δώρο δεν τους έκανε η ζωή αυτά τα Χριστούγεννα να τα περάσουν κάτω από στέγη///Για μένα θα γίνει βέβαια πιο πολύ όλο αυτό, παρά για κείνους///Χατίρι δεν μου ζήτησε κανείς///Και χάρη δεν δικαιούμαι να πιστεύω πως είμαι άξια να κάνω σε κανέναν///Απλώς, από μικρή μου μάθαιναν παραμύθια με μάλλινες κάλτσες κρεμασμένες στο τζάκι και αγιοβασίληδες που σέρνουν φουσκωμένους σάκους κι ανταμείβουν τους καλούς///Εκείνοι οι καλοί των παιδικών μου χρόνων σήμερα είναι εκείνοι που κοιμούνται σε παγκάκια///Έτσι βλέπω πια τις γλυκανάλατες passe partout ιστορίες αγάπης και κατάνυξης που κάποτε μου μούλιαζαν τα αυτιά με ροδόνερο και γιορτινά λουκούμια///Έτσι ανατριχιάζω κάθε φορά που έρχομαι σε μετωπική με μια αξιοπρέπεια, με μια αντοχή, με μια μοίρα σαφώς ανώτερη από τη δική μου///Αυτός είναι ο μικρός τρόπος που βρήκα και αυτή τη φορά για να γιορτάσω το πνεύμα των ημερών///Να ανακουφιστώ από τον εαυτό μου τον ίδιο, δηλαδή, που είναι ο χειρότερός μου εφιάλτης///Δεν έχω δικαίωμα να δίνω συμβουλές, ούτε να προτείνω///Παρόλα αυτά, υπερβατικά, ένα θα ήθελα να πω, και ας μου επιτραπεί η κατάχρηση του μέσου///Βρείτε, φροντίστε και τυλίξτε μερικά κουτιά παπουτσιών και έπειτα βγείτε στο δρόμο///Κάντε στους ανθρώπους χρήσιμα δώρα που να έχουν αξία και νόημα πραγματικό αυτά τα παράδοξα Χριστούγεννα που πλησιάζουν///Όχι για πλάκα, για εντυπωσιασμό ή από χόμπι///Γεμίστε ένα κουτί παπουτσιών και δώστε το προσεκτικά σε κάποιον άνθρωπο που μπορεί να μην έχει καν ένα ζευγάρι κάλτσες///Και μετά από όλα αυτά τα γλαφυρά, παρακαλώ συγχωρείστε μου την αυθαιρεσία να τολμήσω να σας προτείνω εγώ πώς να διαχειριστείτε εσείς τις λαμπερές γιορτές σας///Τα σέβη μου.
Ένα υπέροχο κείμενο από το blog http://thethreewishes.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου