Για καλό σκοπό

Ο χώρος ήταν "ότι έπρεπε". Μεγάλος, κεντρικός, φωτεινός, και κοντά σε μετρό. Ευγενική προσφορά του περιοδικού "Αρδην". Την Παρασκευή το βράδυ φορτώσαμε μέχρι σκασμού 4  αυτοκίνητα από την αποθήκη στα Πατήσια: κούτες με βιβλία, ρούχα, κρεμάστρες, μικροαντικείμενα, ράφια, παπούτσια, σιντί και ντιβιντί (τα αυτοκίνητα ήδη περιείχαν λικέρ, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, χειροτεχνίες, τσιπουρόμελο, αγουρέλαιο, τάβλες, υλικά συσκευασίας και αναρίθμητα άλλα χρειαζούμενα σε ένα παζάρι). Δύσκολο να παρκάρεις στην Ξενοφώντος (και το πάρκινγκ από κάτω πανάκριβο). Κάποιοι αφού ξεφόρτωσαν, πάρκαραν μέχρι και 2 χιλιόμετρα μακριά, και απλά περπάτησαν. Μέσα στο χώρο ένας οργασμός εργασιών και κινητικότητας: σκούπες, φαράσια, σκάλες ανοιγμένες, υφάσματα που απλώνονταν σε τραπέζια και τοίχους... Ο χώρος υπό κατασκευή, είχε ένα "industrial" ύφος, με καλώδια να κρέμονται και τοίχους γυμνούς σε σημεία, τάβλες και εργαλεία στις άκρες και στα δύο μεσαία κουτιά. Αλλοτε η αυτο-οργάνωση απέδιδε, άλλοτε βρισκόταν σε αδιέξοδο και κατέληγε σε διπλή δουλειά και ερωτήσεις πέρα-δώθε. Υπήρχε κέφι, βιασύνη, κούραση, χαρά, μικροπαρεξηγήσεις, έμπνευση, γκρίνια, χαμόγελα, άγχος - όλα. Οι έχοντες εμπειρία από "πιο οργανωμένα παζάρια" δυσανασχετούσαν και "έψαχναν τους υπεύθυνους", και οι υπόλοιποι απλά αυτενεργούσαν σε συνενόηση με τους διπλανούς τους. Από τις 5 το απόγευμα οι πρώτοι, και οι τελευταίοι έφυγαν στις 12 τα μεσάνυχτα. Μαζί με την ομάδα "ξεμπλογκάρισμα" θα εκτίθονταν έργα των κρατουμένων γυναικών, καθώς και έργα από τα εργαστήρια της "επανόδου" και ο χώρος μοιράστηκε ωραία. Οπως πάντα τον τελευταίο καιρό, δεν έλειψε η βοήθεια και από τους εθελοντές των "Δρόμων Ζωής" με τα υλικά, το κέφι, και την τεχνογνωσία τους. Και το παζάρι στήθηκε.

 Οι αναρίθμητες κούτες βιβλίων (όλα δωρεές από ευγενικούς ανθρώπους) μπήκαν σε τάξη και τιμολογήθηκαν, τα λικεράκια, οι μαρμελάδες, τα τσίπουρα στολίστηκαν, το ίδιο τα ντιζαϊνάτα κεραμεικά και οι καρτούλες-κολλάζ, μαζί με το "γιουσουρούμ", τα ρούχα και τις τσάντες. Η φίλη μιας φίλης δώρισε τα ρούχα μίας αγαπημένης εκλιπούσας θείας, vintage κομμάτια ραμένα στο χέρι, μέσα σε μια καλοδιατηρημένη παλιομοδίτικη βαλίτσα ντυμένη με διακοσμημένο χαρτί. Μιά άλλη φίλη δώρισε τα κοσμήματα που της είχαν χαρίσει οι πρώην εραστές της, για να ελευθερώσει χώρο και να απαλλαγεί από τις δυσάρεστες αναμνήσεις τους. Ολα τα αντικείμενα βρήκαν τη θέση τους στο ράφι του παζαριού, στη γκαρνταρόμπα και στις μπιζουτιέρες των ενδιαφερόμενων.

Και η "Επάνοδος" με τους εργαζόμενους και τους ακούραστους εθελοντές της είχε τα δικά της χειροτεχνήματα, κάποια από τα οποία έβλεπες και εν τη γενέσει τους από τα ακούραστα χεράκια της κυρίας.

 

 Πέρα από τον όποιο "καλό σκοπό" για τον οποίο γίνεται ένα παζάρι, ή μια οποιαδήποτε κίνηση ευαισθητοποίησης των συμπολιτών μας, αυτό που μένει νομίζω μέσα στις καρδιές των ανθρώπων που συμμετέχουν είναι μία ωραία αίσθηση συντροφικότητας: βρίσκεσαι, μιλάς, εργάζεσαι μαζί με ανθρώπους που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα βρισκόσουν (άλλες γειτονιές, άλλες παρέες, άλλες κοινωνικές τάξεις, άλλα χούγια γενικώς). Οι σχέσεις είναι ελεύθερες - αν δεν σου αρέσει κάτι σηκώνεσαι και φεύγεις, κι αν μείνεις, μένεις συνειδητά. Δεν δεσμεύεσαι από τίποτα άλλο εκτός από την ελεύθερη βούλησή σου και τη συνείδησή σου. Βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο σκοπό, που κινούνται από την ίδια φλόγα - κι ας είναι τόσο αλλιώτικοι από σένα.  Μπορεί στην πορεία να ανακαλύψεις κοινά ενδιαφέροντα ή φίλους ή εμπειρίες, μπορεί και όχι. Μοιράζεσαι τα χαμόγελα ενός κοινού "αγώνα", κι αυτό είναι πολύ γλυκό κι ενδυναμωτικό συγχρόνως. Είναι σίγουρα ένα από τα στοιχεία που μας κρατάνε ανθρώπους.

Από το μπλογκ της Ελενας http://motheringdays.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html