Zωγραφίζοντας στα συντρίμμια της φυλακής

Αναδημοσίευση από το http://news247.gr/

Στη φυλακή ο χρόνος κυλάει δύσκολα, η ελπίδα ασφυκτιά στα λίγα τετραγωνικά μέτρα ενός  κελιού, ο φόβος είναι παρών, το προσωπικό αδιέξοδο μεγαλώνει. Πολλοί συνεχίζουν τη χρήση ναρκωτικών μέσα στη φυλακή και άλλοι την ξεκινούν εδώ. Τα ψυχοφάρμακα και τα ναρκωτικά γίνονται το μέσο για να μειωθεί ο ψυχικός πόνος, η ανασφάλεια, η ανία, η απελπισία.

Κι όμως μέσα στο τέλμα των φυλακών υπάρχουν  μικρές  νησίδες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, ενδιάμεσοι σταθμοί στο δύσκολο αλλά υπαρκτό δρόμο προς  την απεξάρτηση και την κοινωνική ένταξη. Μια από αυτές τις νησίδες, η Θεραπευτική Κοινότητας ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού, καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά το Σεπτέμβριο του 2012. Φαίνεται ότι η φυλακή δεν αντέχει τα όμορφα πράγματα, που χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια  για να διατηρηθούν ζωντανά. Το πλήγμα μεγάλο για τα μέλη της Θεραπευτικής Κοινότητας και αποκατάσταση του χώρου ακόμα ένας αγώνας που πρέπει να δοθεί.
Μετά την  πυρκαγιά τα  σημάδια που άφησαν η φωτιά και ο καπνός πάνω στους  τοίχους της Κοινότητας ξυπνούν στη μνήμη σκιές και τραύματα του προσωπικού παρελθόντος, από την παιδική ηλικία, την εφηβεία, την περίοδο της εξάρτησης, τη φυλακή. Και γίνονται ένας απρόσμενος καμβάς για δημιουργία. Τα μέλη της Θεραπευτικής Κοινότητας αρχίζουν να ζωγραφίζουν πάνω στους καμένους τοίχους.
Οι τοιχογραφίες που σχηματίζονται μέρα με τη μέρα είναι τα αποτυπώματα της αγωνιώδους προσπάθειας των μελών της  Κοινότητας να συμφιλιωθούν με το τραύμα της απώλειας και να το υπερβούν, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια  τους και να διατηρήσουν ζωντανή  την ελπίδα, να μην χάσουν το δρόμο  τους.
Η ομορφιά  και η τέχνη βρίσκουν τη θέση τους ανάμεσα στα χαλάσματα, και η  δημιουργική φλόγα των ανθρώπων για ζωή και ελευθερία αποδεικνύεται  πιο δυνατή από την καταστροφική πυρκαγιά.
Οι θεραπευτικές κοινότητες, που επιδιώκουν την απεξάρτηση του ανθρώπου από τα ναρκωτικά και  την απελευθέρωσή του από το φαύλο  κύκλο της εξάρτησης, βρίσκουν στην τέχνη ένα ισχυρό σύμμαχο για  να βοηθήσουν  τα  μέλη τους να αλλάξουν, αλλά και για να στείλουν το μήνυμα στην κοινωνία ότι η αλλαγή αυτή είναι δυνατή.
Αυτές τις μέρες που  συζητείται πάλι στη Βουλή το νέο σχέδιο νόμου για τα ναρκωτικά, χρειάζεται να αναλογιστούμε και τη δική μας στάση ως κοινωνία, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία στους συνανθρώπους  μας.

***

Η έκθεση του ΚΕΘΕΑ «Κοινότητες στη φυλακή, κοινότητες στην κοινωνία» στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Εικαστική έκθεση του ΚΕΘΕΑ φιλοξενείται στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης με τίτλο «Κοινότητες στη φυλακή, κοινότητες στην κοινωνία». Κεντρικό θέμα της έκθεσης αποτελούν οι εικαστικές δημιουργίες των μελών του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ οι οποίες έγιναν μετά από μια πυρκαγιά που κατέστρεψε ολοσχερώς στη θεραπευτική κοινότητα του ΚΕΘΕΑ στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού. Η καταστροφή αποτέλεσε το έναυσμα, για να εκφραστεί η δημιουργικότητα των κρατούμενων μελών της κοινότητας. Με την καλλιτεχνική καθοδήγηση του ζωγράφου Μανώλη Χάρου, μέλους του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ, ζωγραφίστηκαν στους καμένους τοίχους θέματα που σχετίζονται με την αναπαράσταση των συναισθημάτων και των σκέψεων των θεραπευόμενων μελών, αφότου βίωσαν την καταστροφή μιας νησίδας ανθρωπιάς μέσα στη φυλακή. Η κοινότητα ξαναστήθηκε από την αρχή και οι δημιουργίες των μελών της αποκτούν ένα συμβολικό χαρακτήρα εκφράζοντας την αναγέννηση της ελπίδας.
Μαζί με αυτά εκτίθενται και έργα κεραμικής του ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ και του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ, δυο θεραπευτικών κοινοτήτων του ΚΕΘΕΑ στην κοινωνία (σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα), αναδεικνύοντας τη σημασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας ως μέσου προσωπικής έκφρασης και ισχυρού συμμάχου στην προσπάθεια για απεξάρτηση, αλλαγή και επαφή με την κοινωνία.

 Πηγή: http://parallhlografos.wordpress.com

Εκθεση για τα "Χαρούμενα Παιδιά"

Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα

Μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική, οργάνωση εθελοντών η οποία στα 78 χρόνια δράσης της έχει φιλοξενήσει 15.000 παιδιά με τη βοήθεια 3.000 εθελοντών.

Η Κατασκήνωση, κάθε καλοκαίρι, προσφέρει φιλοξενία και δημιουργικά εργαστήρια για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από καταγωγή, εθνικότητα, θρήσκευμα, φύλο, ηλικία, οικογενειακή και οικονομική κατάσταση.

Η κατασκήνωση οργανώνεται και λειτουργεί αποκλειστικά από εθελοντές και δεν έχει κανέναν εργαζόμενο.

Για να γίνεται κάθε καλοκαίρι η κατασκήνωση μαζεύονται χρήματα από εκδηλώσεις που οργανώνουν οι εθελοντές και προσφορές σε χρήματα και υλικά που γίνονται προς την κατασκήνωση.

Τις άλλες εποχές οργανώνονται από τους εθελοντές εμψυχωτικές δημιουργικές απασχολήσεις και ψυχαγωγία για παιδιά ιδρυμάτων, σεισμοπαθών, προσφύγων ή παιδιά που ζουν σε υποβαθμισμένες ή απομακρυσμένες περιοχές.

Πέρα από την κατασκήνωση για τα παιδιά οργανώνονται παιδαγωγικά σεμινάρια εκπαίδευσης, λειτουργούν δημιουργικές ομάδες θεάτρου, περιοδικού, οργανώνονται ορειβασίες, εκδρομές και ανταλλαγές νέων για τους εθελοντές. Τέλος γίνονται εργασίες από τους εθελοντές για την βελτίωση και συντήρηση των εγκαταστάσεων και του εξοπλισμού της κατασκήνωσης.

Μπορούμε να στηρίξουμε την προσπάθεια συμμετέχοντας στην Εκθεση που θα πραγματοποιηθεί στο Πάρκο Ελευθερίας από την 1η Μαρτίου ως τις 10 Μαρτίου.

Ισπανία: Πυροσβέστες και κλειδαράδες κατά των εξώσεων

Ενάντια στο κύμα των εξώσεων που εδώ και δυο χρόνια έχει αφήσει αμέτρητους ανθρώπους άστεγους ξεσηκώνονται σταδιακά πυροσβέστες και κλειδαράδες στην Ισπανία. Σύμφωνα με το Γαλλικό πρακτορείο έχουν αρχίσει πλέον να αρνούνται να βοηθήσουν τους δικαστικούς κλητήρες ανοίγοντας τις πόρτες των σπιτιών, ιδιοκτητών που έρχονται αντιμέτωποι με την έξωση επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τα ενοίκια ή της δόσεις των δανείων τους.

  Το κύμα των εξώσεων – αφορά εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανούς - που ήταν αποτέλεσμα της τεράστιας φούσκας στα στεγαστικά δάνεια το 2008 και επιδεινώνεται από το τεράστιο ποσοστό (26%) ανεργίας, ώθησε αρκετούς πολίτες στην αυτοκτονία και πυροδότησε ένα μεγάλο κίνημα διαμαρτυρίας. Μάλιστα την περασμένη εβδομάδα το θέμα πήγε ξανά στο κοινοβούλιο προκειμένου να μπει ένα φρένο στις εξώσεις.

Μετά την αύξηση των αυτοκτονιών λόγω των εξώσεων αρκετοί κλειδαράδες δηλώνουν πλέον ότι δεν θέλουν πλέον να βοηθούν στις διαδικασίες των εξώσεων. «Οι ζωές ολόκληρων οικογενειών καταστρέφονται κι εμείς λειτουργούσαμε ως εκτελεστές» δηλώνει στο AFP, ο πρόεδρος της Ένωσης Κλειδαράδων, David Ormaechea. «Μας προκαλούσε ανησυχία και ένταση» σημειώνει.
Αφού οι κλειδαράδες άρχισαν να αρνούνται να βοηθήσουν τις διαδικασίες των εξώσεων, οι αρχές άρχισαν να ζητούν τη συνδρομή της πυροσβεστικής υπηρεσίας. Οι πυροσβέστες έπρεπε να ανοίγουν τις πόρτες όσων ιδιοκτητών αντιστέκονταν στην έξωση.

Την περασμένη Τρίτη στην πόλη Λα Κορούνια, η πυροσβεστική κλήθηκε να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού μιας 85χρονης που χρωστούσε το ενοίκιο της.

Η 86χρονη γυναίκα, η Aurelia Rey, μένει σε αυτό το μικρό σπίτι από το 1979. Ζει με μια σύνταξη των 356 ευρώ και από αυτά τα χρήματα το ένα τρίτο το διαθέτει για να πληρώνει το ενοίκιο της. Αδυνατώντας όμως να πληρώσει τις υποχρεώσεις της εξαιτίας των αυξημένων φόρων και του κόστους ζωής, τους τελευταίους μήνες αδυνατούσε να πληρώσει το ενοίκιο της.

Ένα πλήθος διαδηλωτών συγκεντρώθηκαν έξω από το σπίτι προκειμένου να εμποδίσουν την έξωση. Οι πυροσβέστες όταν έφτασαν στο σημείο και έμαθαν τι έπρεπε να κάνουν αρνήθηκαν να ανοίξουν την πόρτα και μερικοί από αυτούς προσχώρησαν στους διαδηλωτές προκειμένου να διαμαρτυρηθούν. Πυροσβέστες και σε άλλες περιοχές όπως η Καταλονία και η Μαδρίτης έχουν ακολουθήσει αυτό το δρόμο.

«Η πυροσβεστική έρχεται για να βοηθήσει ανθρώπους σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Είναι αντιφατικό να βοηθά τις τράπεζες που βάζουν τις ζωές των ανθρώπων σε κίνδυνο» σημειώνει ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των πυροσβεστών της Καταλονίας, Antonio del Rio.

«Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να βοηθούμε τους πολίτες» τονίζει άλλος πυροσβέστης. «Ανοίγουμε τα σπίτια όταν υπάρχει κίνδυνος. Το να βγάλεις μια 85χρονη από το σπίτι της δεν είναι κατάσταση κινδύνου».

Πηγή: http://tvxs.gr

Σχεδία, η νέα εφημερίδα δρόμου

 Η «Σχεδία» είναι το νεότερο μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου που προωθεί παγκοσμίως την κοινωνική επιχειρηματικότητα και παρέχει τη δυνατότητα νόμιμης εργασίας σε ανθρώπους που δεν έχουν άλλους πόρους για να εξασφαλίσουν τις πιο βασικές τους ανάγκες.

Τα περιοδικά δρόμου δεν πωλούνται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.), αλλά αποκλειστικά στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές που προέρχονται αποκλειστικά από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: άστεγους, άνεργους και γενικώς ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην Ελλάδα, η «Σχεδία» θα κυκλοφορεί 11 φορές τον χρόνο (εκτός Αυγούστου), την τελευταία Τετάρτη κάθε μήνα, με τιμή πώλησης €3. Η διαδικασία είναι η εξής: άνθρωποι που διαπιστωμένα εμπίπτουν στις ευάλωτες ομάδες θα προμηθεύονται από τα κεντρικά γραφεία (μελλοντικά και από άλλα σημεία) το περιοδικό στη μισή από την κανονική τιμή των €3, μαζί με μια ειδική κάρτα με τα στοιχεία τους κι ένα γιλέκο. Θα καταβάλλουν δηλαδή €1,5 για κάθε περιοδικό, το οποίο στη συνέχεια θα πωλούν στην αναγραφόμενη τιμή των €3, κρατώντας τα κέρδη (1,5 ευρώ από κάθε τεύχος) για τον εαυτό τους. Για το αρχικό κεφάλαιο θα παρέχονται απολύτως δωρεάν στον κάθε πωλητή 10 τεύχη του περιοδικού.

Το μοντέλο έχει αποδειχτεί ότι δουλεύει. Από τη Γλασκώβη ως το Τόκυο και από το Σίδνεϋ ως το Κέιπ Τάουν κυκλοφορούν πάνω από 100 διαφορετικοί τίτλοι σε 40 χώρες και 24 γλώσσες, παρέχοντας σημαντική βοήθεια σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Από την πρώτη εφημερίδα δρόμου, που έκανε την εμφάνισή της το 1989 στη Νέα Υόρκη, έχουν αλλάξει πολλά. Στις μέρες μας οι πωλήσεις των εντύπων έχουν φτάσει τα 27.000.000 αντίτυπα τον χρόνο, ενώ οι πωλητές βγάζουν κέρδος της τάξεως των 40.000.000 δολαρίων παγκοσμίως. Μόνο το «Big Issue» του Λονδίνου, η κατά πολλούς «ναυαρχίδα» των εφημερίδων δρόμου, πουλάει 125.000 αντίτυπα κάθε εβδομάδα. Πολλές από τις εφημερίδες και τα περιοδικά δρόμου έχουν μάλιστα προσαρμοστεί και στις σύγχρονες απαιτήσεις της εποχής κι έχουν προχωρήσει στην κυκλοφορία και ψηφιακής έκδοσης. Οι κάτοχοι smartphone και tablet έχουν τη δυνατότητα να προμηθεύονται, αντί για την έντυπη έκδοση, έναν κωδικό που τους επιτρέπει να διαβάζουν την εφημερίδα online.

Η φιλοσοφία που βρίσκεται πίσω από τις εφημερίδες δρόμου δεν συμβαδίζει με τη λογική της ελεημοσύνης και της επαιτείας. Η πώληση των εφημερίδων είναι μια αξιοπρεπής δραστηριότητα, που εξασφαλίζει στους πωλητές ένα νόμιμο εισόδημα, το οποίο τους διασφαλίζει κάποιες βασικές ανάγκες και τους επιτρέπει να σπάσουν τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής περιθωριοποίησης, να απεγκλωβιστούν από την κοινωνικο-οικονομική απομόνωση. Με την πράξη της αγοράς προβαίνουμε βεβαίως σε μια πράξη αλληλεγγύης, αλλά κυρίως αγοράζουμε ένα αξιόλογο έντυπο. Όπως υπόσχεται ο διευθυντής του Χρήστος Αλεφάντης, θα είναι «ένα δημοσιογραφικό περιοδικό με σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά» και ανεξάρτητη γραφή. Η συντακτική ομάδα θα περιλαμβάνει γνωστές πένες, αλλά και ικανούς, νέους δημοσιογράφους, και φιλοδοξία του περιοδικού είναι να συμμετέχουν στη σύνταξη και οι ίδιοι οι πωλητές. Η δημοσιογραφική προσέγγιση και γενικώς όλο το περιοδικό χαρακτηρίζεται αισιόδοξο από τον κύριο Αλεφάντη. «Όταν λέμε "αισιόδοξο", δεν εννοούμε "χαζοχαρούμενο", αλλά ένα περιοδικό που μέσα από τη δημοσιογραφική έρευνα και το ρεπορτάζ δεν θα περιοριστεί στον καταγγελτικό λόγο, αλλά θα προτείνει και λύσεις». Η ύλη θα είναι πλούσια και θα περιλαμβάνει θέματα, ελεύθερο ρεπορτάζ, στήλες (π.χ. μαγειρική, αθλητισμό), κουίζ, φωτογραφικές ιστορίες, ακόμα και μια διαφορετικού τύπου στήλη... συνοικεσίων.

Η «Σχεδία» έχει στρατολογήσει ήδη πάνω από 70 πωλητές, άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, και φιλοδοξία της είναι, στους επόμενους μήνες που το εγχείρημα θα αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο γνωστό, να συμμετάσχουν στην ομάδα ακόμα περισσότεροι. Πέρα από τη βοήθεια στην οργάνωση των πωλήσεων, η «Σχεδία» θα παρέχει στους πωλητές της ιατρικές και νομικές υπηρεσίες (σε συνεργασία με φορείς που δραστηριοποιούνται στον τομέα υποστήριξης αστέγων και άλλων αποκλεισμένων), καθώς και ένα δίκτυο υποστήριξης στον τομέα της αναζήτησης και εύρεσης εργασίας. Την προσεχή Τετάρτη, λοιπόν, αναζητήστε τον πωλητή της γειτονιάς σας και δώστε αυτά τα €3. Θα πιάσουν τόπο!
Tου Δημήτρη Κυριαζή
Πηγή: http://www.lifo.gr

Η «Σχεδία» είναι το νεότερο μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου που προωθεί παγκοσμίως την κοινωνική επιχειρηματικότητα και παρέχει τη δυνατότητα νόμιμης εργασίας σε ανθρώπους που δεν έχουν άλλους πόρους για να εξασφαλίσουν τις πιο βασικές τους ανάγκες. Τα περιοδικά δρόμου δεν πωλούνται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.), αλλά αποκλειστικά στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές που προέρχονται αποκλειστικά από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: άστεγους, άνεργους και γενικώς ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην Ελλάδα, η «Σχεδία» θα κυκλοφορεί 11 φορές τον χρόνο (εκτός Αυγούστου), την τελευταία Τετάρτη κάθε μήνα, με τιμή πώλησης €3. Η διαδικασία είναι η εξής: άνθρωποι που διαπιστωμένα εμπίπτουν στις ευάλωτες ομάδες θα προμηθεύονται από τα κεντρικά γραφεία (μελλοντικά και από άλλα σημεία) το περιοδικό στη μισή από την κανονική τιμή των €3, μαζί με μια ειδική κάρτα με τα στοιχεία τους κι ένα γιλέκο. Θα καταβάλλουν δηλαδή €1,5 για κάθε περιοδικό, το οποίο στη συνέχεια θα πωλούν στην αναγραφόμενη τιμή των €3, κρατώντας τα κέρδη (1,5 ευρώ από κάθε τεύχος) για τον εαυτό τους. Για το αρχικό κεφάλαιο θα παρέχονται απολύτως δωρεάν στον κάθε πωλητή 10 τεύχη του περιοδικού. Το μοντέλο έχει αποδειχτεί ότι δουλεύει. Από τη Γλασκώβη ως το Τόκυο και από το Σίδνεϋ ως το Κέιπ Τάουν κυκλοφορούν πάνω από 100 διαφορετικοί τίτλοι σε 40 χώρες και 24 γλώσσες, παρέχοντας σημαντική βοήθεια σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Από την πρώτη εφημερίδα δρόμου, που έκανε την εμφάνισή της το 1989 στη Νέα Υόρκη, έχουν αλλάξει πολλά. Στις μέρες μας οι πωλήσεις των εντύπων έχουν φτάσει τα 27.000.000 αντίτυπα τον χρόνο, ενώ οι πωλητές βγάζουν κέρδος της τάξεως των 40.000.000 δολαρίων παγκοσμίως. Μόνο το «Big Issue» του Λονδίνου, η κατά πολλούς «ναυαρχίδα» των εφημερίδων δρόμου, πουλάει 125.000 αντίτυπα κάθε εβδομάδα. Πολλές από τις εφημερίδες και τα περιοδικά δρόμου έχουν μάλιστα προσαρμοστεί και στις σύγχρονες απαιτήσεις της εποχής κι έχουν προχωρήσει στην κυκλοφορία και ψηφιακής έκδοσης. Οι κάτοχοι smartphone και tablet έχουν τη δυνατότητα να προμηθεύονται, αντί για την έντυπη έκδοση, έναν κωδικό που τους επιτρέπει να διαβάζουν την εφημερίδα online. Η φιλοσοφία που βρίσκεται πίσω από τις εφημερίδες δρόμου δεν συμβαδίζει με τη λογική της ελεημοσύνης και της επαιτείας. Η πώληση των εφημερίδων είναι μια αξιοπρεπής δραστηριότητα, που εξασφαλίζει στους πωλητές ένα νόμιμο εισόδημα, το οποίο τους διασφαλίζει κάποιες βασικές ανάγκες και τους επιτρέπει να σπάσουν τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής περιθωριοποίησης, να απεγκλωβιστούν από την κοινωνικο-οικονομική απομόνωση. Με την πράξη της αγοράς προβαίνουμε βεβαίως σε μια πράξη αλληλεγγύης, αλλά κυρίως αγοράζουμε ένα αξιόλογο έντυπο. Όπως υπόσχεται ο διευθυντής του Χρήστος Αλεφάντης, θα είναι «ένα δημοσιογραφικό περιοδικό με σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά» και ανεξάρτητη γραφή. Η συντακτική ομάδα θα περιλαμβάνει γνωστές πένες, αλλά και ικανούς, νέους δημοσιογράφους, και φιλοδοξία του περιοδικού είναι να συμμετέχουν στη σύνταξη και οι ίδιοι οι πωλητές. Η δημοσιογραφική προσέγγιση και γενικώς όλο το περιοδικό χαρακτηρίζεται αισιόδοξο από τον κύριο Αλεφάντη. «Όταν λέμε "αισιόδοξο", δεν εννοούμε "χαζοχαρούμενο", αλλά ένα περιοδικό που μέσα από τη δημοσιογραφική έρευνα και το ρεπορτάζ δεν θα περιοριστεί στον καταγγελτικό λόγο, αλλά θα προτείνει και λύσεις». Η ύλη θα είναι πλούσια και θα περιλαμβάνει θέματα, ελεύθερο ρεπορτάζ, στήλες (π.χ. μαγειρική, αθλητισμό), κουίζ, φωτογραφικές ιστορίες, ακόμα και μια διαφορετικού τύπου στήλη... συνοικεσίων. Η «Σχεδία» έχει στρατολογήσει ήδη πάνω από 70 πωλητές, άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, και φιλοδοξία της είναι, στους επόμενους μήνες που το εγχείρημα θα αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο γνωστό, να συμμετάσχουν στην ομάδα ακόμα περισσότεροι. Πέρα από τη βοήθεια στην οργάνωση των πωλήσεων, η «Σχεδία» θα παρέχει στους πωλητές της ιατρικές και νομικές υπηρεσίες (σε συνεργασία με φορείς που δραστηριοποιούνται στον τομέα υποστήριξης αστέγων και άλλων αποκλεισμένων), καθώς και ένα δίκτυο υποστήριξης στον τομέα της αναζήτησης και εύρεσης εργασίας. Την προσεχή Τετάρτη, λοιπόν, αναζητήστε τον πωλητή της γειτονιάς σας και δώστε αυτά τα €3. Θα πιάσουν τόπο! Πηγή: www.lifo.gr Η «Σχεδία» είναι το νεότερο μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου που προωθεί παγκοσμίως την κοινωνική επιχειρηματικότητα και παρέχει τη δυνατότητα νόμιμης εργασίας σε ανθρώπους που δεν έχουν άλλους πόρους για να εξασφαλίσουν τις πιο βασικές τους ανάγκες. Τα περιοδικά δρόμου δεν πωλούνται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.), αλλά αποκλειστικά στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές που προέρχονται αποκλειστικά από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: άστεγους, άνεργους και γενικώς ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην Ελλάδα, η «Σχεδία» θα κυκλοφορεί 11 φορές τον χρόνο (εκτός Αυγούστου), την τελευταία Τετάρτη κάθε μήνα, με τιμή πώλησης €3. Η διαδικασία είναι η εξής: άνθρωποι που διαπιστωμένα εμπίπτουν στις ευάλωτες ομάδες θα προμηθεύονται από τα κεντρικά γραφεία (μελλοντικά και από άλλα σημεία) το περιοδικό στη μισή από την κανονική τιμή των €3, μαζί με μια ειδική κάρτα με τα στοιχεία τους κι ένα γιλέκο. Θα καταβάλλουν δηλαδή €1,5 για κάθε περιοδικό, το οποίο στη συνέχεια θα πωλούν στην αναγραφόμενη τιμή των €3, κρατώντας τα κέρδη (1,5 ευρώ από κάθε τεύχος) για τον εαυτό τους. Για το αρχικό κεφάλαιο θα παρέχονται απολύτως δωρεάν στον κάθε πωλητή 10 τεύχη του περιοδικού. Το μοντέλο έχει αποδειχτεί ότι δουλεύει. Από τη Γλασκώβη ως το Τόκυο και από το Σίδνεϋ ως το Κέιπ Τάουν κυκλοφορούν πάνω από 100 διαφορετικοί τίτλοι σε 40 χώρες και 24 γλώσσες, παρέχοντας σημαντική βοήθεια σε περισσότερους από 200.000 ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Από την πρώτη εφημερίδα δρόμου, που έκανε την εμφάνισή της το 1989 στη Νέα Υόρκη, έχουν αλλάξει πολλά. Στις μέρες μας οι πωλήσεις των εντύπων έχουν φτάσει τα 27.000.000 αντίτυπα τον χρόνο, ενώ οι πωλητές βγάζουν κέρδος της τάξεως των 40.000.000 δολαρίων παγκοσμίως. Μόνο το «Big Issue» του Λονδίνου, η κατά πολλούς «ναυαρχίδα» των εφημερίδων δρόμου, πουλάει 125.000 αντίτυπα κάθε εβδομάδα. Πολλές από τις εφημερίδες και τα περιοδικά δρόμου έχουν μάλιστα προσαρμοστεί και στις σύγχρονες απαιτήσεις της εποχής κι έχουν προχωρήσει στην κυκλοφορία και ψηφιακής έκδοσης. Οι κάτοχοι smartphone και tablet έχουν τη δυνατότητα να προμηθεύονται, αντί για την έντυπη έκδοση, έναν κωδικό που τους επιτρέπει να διαβάζουν την εφημερίδα online. Η φιλοσοφία που βρίσκεται πίσω από τις εφημερίδες δρόμου δεν συμβαδίζει με τη λογική της ελεημοσύνης και της επαιτείας. Η πώληση των εφημερίδων είναι μια αξιοπρεπής δραστηριότητα, που εξασφαλίζει στους πωλητές ένα νόμιμο εισόδημα, το οποίο τους διασφαλίζει κάποιες βασικές ανάγκες και τους επιτρέπει να σπάσουν τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής περιθωριοποίησης, να απεγκλωβιστούν από την κοινωνικο-οικονομική απομόνωση. Με την πράξη της αγοράς προβαίνουμε βεβαίως σε μια πράξη αλληλεγγύης, αλλά κυρίως αγοράζουμε ένα αξιόλογο έντυπο. Όπως υπόσχεται ο διευθυντής του Χρήστος Αλεφάντης, θα είναι «ένα δημοσιογραφικό περιοδικό με σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά» και ανεξάρτητη γραφή. Η συντακτική ομάδα θα περιλαμβάνει γνωστές πένες, αλλά και ικανούς, νέους δημοσιογράφους, και φιλοδοξία του περιοδικού είναι να συμμετέχουν στη σύνταξη και οι ίδιοι οι πωλητές. Η δημοσιογραφική προσέγγιση και γενικώς όλο το περιοδικό χαρακτηρίζεται αισιόδοξο από τον κύριο Αλεφάντη. «Όταν λέμε "αισιόδοξο", δεν εννοούμε "χαζοχαρούμενο", αλλά ένα περιοδικό που μέσα από τη δημοσιογραφική έρευνα και το ρεπορτάζ δεν θα περιοριστεί στον καταγγελτικό λόγο, αλλά θα προτείνει και λύσεις». Η ύλη θα είναι πλούσια και θα περιλαμβάνει θέματα, ελεύθερο ρεπορτάζ, στήλες (π.χ. μαγειρική, αθλητισμό), κουίζ, φωτογραφικές ιστορίες, ακόμα και μια διαφορετικού τύπου στήλη... συνοικεσίων. Η «Σχεδία» έχει στρατολογήσει ήδη πάνω από 70 πωλητές, άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, και φιλοδοξία της είναι, στους επόμενους μήνες που το εγχείρημα θα αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο γνωστό, να συμμετάσχουν στην ομάδα ακόμα περισσότεροι. Πέρα από τη βοήθεια στην οργάνωση των πωλήσεων, η «Σχεδία» θα παρέχει στους πωλητές της ιατρικές και νομικές υπηρεσίες (σε συνεργασία με φορείς που δραστηριοποιούνται στον τομέα υποστήριξης αστέγων και άλλων αποκλεισμένων), καθώς και ένα δίκτυο υποστήριξης στον τομέα της αναζήτησης και εύρεσης εργασίας. Την προσεχή Τετάρτη, λοιπόν, αναζητήστε τον πωλητή της γειτονιάς σας και δώστε αυτά τα €3. Θα πιάσουν τόπο! Πηγή: www.lifo.gr

Ο άλλος άνθρωπος

Ανθρωποι τελείως άγνωστοι μεταξύ τους μοιράζονται ένα κοινό γεύμα, σε δρόμους και πλατείες. Η κοινωνική κουζίνα "Ο άλλος άνθρωπος" βρίσκεται καθημερινά στις γειτονιές της Αθήνας χαρίζοντας ένα μάθημα ανθρωπιάς, αγάπης και αλληλεγγύης. Ο Κωσταντίνος με το γκαζάκι και την κατσαρόλα του, μαγειρεύει και στήνει ένα αγαπητικό τραπέζι στο οποίο υπάρχει θέση για όλους. Και στο οποίο μπορούν να προσφέρουν όλοι.
Εθελοντές φτάνουν από κάθε γωνιά της Αθήνας, κρατώντας σακούλες με τρόφιμα. Χάρη σ' αυτούς "Ο άλλος άνθρωπος" γεμίζει τη μικρή του αποθήκη στον Κεραμεικό, προσφέροντας καθημερινά 100 μερίδες φαγητού. Ανθρωποι κάθε ηλικίας συμμετέχουν, βοηθούν, συζητούν, μοιράζονται. Κάποιοι συγκινούνται. Κάποιοι ξαφνιάζονται. Κάποιοι απλά παίρνουν το μοναδικό φαγητό της ημέρας τους. Οι καρδιές ζεσταίνονται. Τα χαμόγελα ανθούν. Το εγώ, γίνεται εμείς. Μαζί θα τα καταφέρουμε...

Σήμερα είχαμε τη χαρά να συμμετέχουμε στη δράση της κοινωνικής κουζίνας στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Εμπειρία ζωής, σε μια πόλη που διψάει για ελπίδα.

Σκούφος με μάτια

Πρώτη φορά, την είδα την προηγούμενη Τετάρτη στην Ερμού. Ήρθε εκεί που πίναμε τον βιαστικό όρθιο καφέ μας και στάθηκε ανάμεσα μας. Μου έκανε εντύπωση που δεν είχε το χέρι απλωμένο, όπως συνηθίζουν τα παιδιά που εξαναγκάζονται – και συνηθίζουν – σ' αυτή τη ζωή. Θα το γράψω κι ας διαφωνήσει όλο το σύμπαν: δεν έβαλα το χέρι στην τσέπη να ψάξω για κάποιο κέρμα. Δεν το κάνω ποτέ. Προτιμώ να αγοράσω κάτι φαγώσιμο ή ένα γάλα στο πλάσμα που μου ζητάει «κάτι ψιλά», παρά να δώσω χρήματα. Βλακωδώς ή όχι, θεωρώ ότι αν το κάναμε όλοι, θα έπαυε ένας σκασμός κρετίνοι να αμολάει τις ψυχές -που αβασάνιστα έφερε στον κόσμο- στον δρόμο. Σ' έναν δρόμο που περπατιέται προδιαγεγραμμένα και βγάζει σε πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Πάμε παρακάτω.

Δεύτερη φορά, την είδα σ' ένα λεωφορείο που πήγαινε Μαρούσι. Πάλι τα ίδια μάτια, μόνο μάτια, όχι χέρι απλωμένο, μόνο μία μικροσκοπική φάτσα, ένα κεφάλι μέσα σε σκουφί, αφού γύρισε όλο το "πηγμένο" λεωφορείο ήρθε και έγειρε πάνω μου, σχεδόν ξεκουραζόταν. Κατέβηκε πριν από εμένα, υπό βροχή, λίγο πριν τον ΑΝΤ1... Λίγο πριν κλείσει η πόρτα πίσω της, μια κυρία με συμβούλευσε να «ψαχτώ», ότι και καλά δεν μου 'λειπε τίποτα, γιατί η μικρή ξεκουράστηκε, στο ύψος που βρίσκονται οι τσέπες του παλτού. Εννοείται δεν έλειπε τίποτα.
Τρίτη και φαρμακερή, τη «συνάντησα» το Σάββατο, στο πεζούλι του σούπερμαρκετ στα Κάτω Πετράλωνα. Την ώρα που έβαζα τα πράγματα στις σακούλες μαζί με τη μάνα μου, το μάτι μου έπεσε πρώτα στο σκουφί. Μετά στο μπουφανάκι. Εκείνη έξω από το σούπερ μάρκετ, εγώ μέσα. Πήγα απ' το πλάι να σιγουρευτώ. Ήταν το ίδιο πλάσμα. Από την τσάντα της εξείχε ένα κεφάλι κούκλας. Στην ουρά του ταμείου όλοι νευρικοί, βιάζονταν, έξω έριχνε "καρέκλες", όλοι στην αγωνία να φτάσουν σπιτάκια τους, ζαλωμένοι με τις ευθύνες και τα αγαθά τους. Ρωτάω την ταμία. «Σχεδόν κάθε μέρα εδώ είναι. Δεν ξέρω να σου πω περισσότερα. Έρχεται, κάθεται κάποιες ώρες, δεν έχω δει κάτι άλλο...Τι μπορούμε να κάνουμε;». Η μικρή εκεί, καθισμένη, έχει απλώσει στα γόνατα ένα φρούτο που προφανώς κάποιος από το σούπερ μάρκετ της είχε δώσει, λίγο πριν. Το ξεφλουδίζει με χεράκια ήρεμα, κουρασμένη με την κούραση ενήλικα, δεν βιάζεται, δεν φαίνεται να λαχταράει, αυτό που ετοιμάζεται να δοκιμάσει.
Βγαίνει κόσμος, την κοιτάει, της αφήνει λίγα ψιλά, τους κοιτάει μ' εκείνα τα μάτια που, όταν είναι «κουμπωμένα» σε κεφαλάκι όχι μεγαλύτερο των έξι χρονών σε σακατεύει, περνάει την καρδιά σου από τη μηχανή του κιμά και στην έχει έτοιμη σε σακουλάκι να την πάρεις σπίτι. Η μάνα μου κοντοστέκεται, ψάχνει τις τσέπες της, τρελαίνομαι, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, τσακωνόμαστε στα μουλωχτά, όρθιες μέσα στη βροχή, με τις σακούλες στα χέρια, η μικρή μας κοιτάει, η μάνα μου βουρκώνει, αλήθεια δεν έχω ιδέα τι κάνουν σ' αυτές τις περιπτώσεις. «Αν το πάρεις σπίτι, μέχρι για αρπαγή ανηλίκου μπορεί να κατηγορηθείς, να το ξέρεις...», είναι η τελευταία κουβέντα που σφυρίζει στ' αυτιά μου, ειλικρινά θέλω ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί, είμαι πολλά χρόνια σ' αυτή τη δουλειά, ξέρω τι συμβαίνει σε τέτοιες αναφορές - καταγγελίες.
Δεν είναι η ζωή στους δρόμους, αυτό που φαίνεται στις ταινίες, δεν παίρνεις την... Πρόνοια και κάποιος ενδιαφέρεται για το παιδί, είναι γεμάτα τα ιδρύματα από πλάσματα που κάποιος έκανε, απλώς για να τα παρατήσει έξω απ' το πεζούλι ενός σούπερ μάρκετ και να εισπράξει το βράδυ την υπεραξία τους, μ' αρρωσταίνει η ανημπόρια μου, δεν έχω ιδέα πώς σκατά φτάνω σπίτι. Προσπαθώ να την κάνω εικόνα στα 15, στα 20, στα 30 της. Ένας άνθρωπος τόσος δα, που καλύπτει - ποιός ξέρει πόσο καιρό τώρα; – μια απόσταση που ξεκινάει απ' τα Πετράλωνα και φτάνει Μαρούσι κι ούτε ξέρω ακόμη, πόσο μακριά. Θα πάει σχολείο; Θα παίξει ποτέ; Θα γίνει ποτέ κάτι γι' αυτήν; Και επειδή πολύ πιθανό να τ' ακούσω, ναι, δεν είναι η μόνη, ναι, είναι η Αθήνα γεμάτη από πιτσιρίκια που ζητάνε «κάτι ψιλά, ένα τσιγάρο», όχι, δεν μ' έπιασαν ξαφνικά οι συναισθηματισμοί και το... λουρί της μάνας, απλώς είναι μια εικόνα, πιο άγρια ίσως από το «ντου» της «Χρυσής Αυγής» στις ζωές μας που δεν ξέρω τί να την κάνω. Όποιος ξέρει και μπορεί, πολύ ευχαρίστως να του δώσω συντεταγμένες, λίγο πιο διαφωτιστικές από αυτές που έδωσα εδώ.
Της Χριστίνας Γαλανοπούλου, αναδημοσίευση από την http://www.lifo.gr

Πρώτη φορά, την είδα την προηγούμενη Τετάρτη στην Ερμού. Ήρθε εκεί που πίναμε τον βιαστικό όρθιο καφέ μας και στάθηκε ανάμεσα μας. Μου έκανε εντύπωση που δεν είχε το χέρι απλωμένο, όπως συνηθίζουν τα παιδιά που εξαναγκάζονται – και συνηθίζουν – σ' αυτή τη ζωή. Θα το γράψω κι ας διαφωνήσει όλο το σύμπαν: δεν έβαλα το χέρι στην τσέπη να ψάξω για κάποιο κέρμα. Δεν το κάνω ποτέ. Προτιμώ να αγοράσω κάτι φαγώσιμο ή ένα γάλα στο πλάσμα που μου ζητάει «κάτι ψιλά», παρά να δώσω χρήματα. Βλακωδώς ή όχι, θεωρώ ότι αν το κάναμε όλοι, θα έπαυε ένας σκασμός κρετίνοι να αμολάει τις ψυχές -που αβασάνιστα έφερε στον κόσμο- στον δρόμο. Σ' έναν δρόμο που περπατιέται προδιαγεγραμμένα και βγάζει σε πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Πάμε παρακάτω. Δεύτερη φορά, την είδα σ' ένα λεωφορείο που πήγαινε Μαρούσι. Πάλι τα ίδια μάτια, μόνο μάτια, όχι χέρι απλωμένο, μόνο μία μικροσκοπική φάτσα, ένα κεφάλι μέσα σε σκουφί, αφού γύρισε όλο το "πηγμένο" λεωφορείο ήρθε και έγειρε πάνω μου, σχεδόν ξεκουραζόταν. Κατέβηκε πριν από εμένα, υπό βροχή, λίγο πριν τον ΑΝΤ1... Λίγο πριν κλείσει η πόρτα πίσω της, μια κυρία με συμβούλευσε να «ψαχτώ», ότι και καλά δεν μου 'λειπε τίποτα, γιατί η μικρή ξεκουράστηκε, στο ύψος που βρίσκονται οι τσέπες του παλτού. Εννοείται δεν έλειπε τίποτα. Τρίτη και φαρμακερή, τη «συνάντησα» το Σάββατο, στο πεζούλι του σούπερμαρκετ στα Κάτω Πετράλωνα. Την ώρα που έβαζα τα πράγματα στις σακούλες μαζί με τη μάνα μου, το μάτι μου έπεσε πρώτα στο σκουφί. Μετά στο μπουφανάκι. Εκείνη έξω από το σούπερ μάρκετ, εγώ μέσα. Πήγα απ' το πλάι να σιγουρευτώ. Ήταν το ίδιο πλάσμα. Από την τσάντα της εξείχε ένα κεφάλι κούκλας. Στην ουρά του ταμείου όλοι νευρικοί, βιάζονταν, έξω έριχνε "καρέκλες", όλοι στην αγωνία να φτάσουν σπιτάκια τους, ζαλωμένοι με τις ευθύνες και τα αγαθά τους. Ρωτάω την ταμία. «Σχεδόν κάθε μέρα εδώ είναι. Δεν ξέρω να σου πω περισσότερα. Έρχεται, κάθεται κάποιες ώρες, δεν έχω δει κάτι άλλο...Τι μπορούμε να κάνουμε;». Η μικρή εκεί, καθισμένη, έχει απλώσει στα γόνατα ένα φρούτο που προφανώς κάποιος από το σούπερ μάρκετ της είχε δώσει, λίγο πριν. Το ξεφλουδίζει με χεράκια ήρεμα, κουρασμένη με την κούραση ενήλικα, δεν βιάζεται, δεν φαίνεται να λαχταράει, αυτό που ετοιμάζεται να δοκιμάσει. Βγαίνει κόσμος, την κοιτάει, της αφήνει λίγα ψιλά, τους κοιτάει μ' εκείνα τα μάτια που, όταν είναι «κουμπωμένα» σε κεφαλάκι όχι μεγαλύτερο των έξι χρονών σε σακατεύει, περνάει την καρδιά σου από τη μηχανή του κιμά και στην έχει έτοιμη σε σακουλάκι να την πάρεις σπίτι. Η μάνα μου κοντοστέκεται, ψάχνει τις τσέπες της, τρελαίνομαι, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, τσακωνόμαστε στα μουλωχτά, όρθιες μέσα στη βροχή, με τις σακούλες στα χέρια, η μικρή μας κοιτάει, η μάνα μου βουρκώνει, αλήθεια δεν έχω ιδέα τι κάνουν σ' αυτές τις περιπτώσεις. «Αν το πάρεις σπίτι, μέχρι για αρπαγή ανηλίκου μπορεί να κατηγορηθείς, να το ξέρεις...», είναι η τελευταία κουβέντα που σφυρίζει στ' αυτιά μου, ειλικρινά θέλω ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί, είμαι πολλά χρόνια σ' αυτή τη δουλειά, ξέρω τι συμβαίνει σε τέτοιες αναφορές - καταγγελίες. Δεν είναι η ζωή στους δρόμους, αυτό που φαίνεται στις ταινίες, δεν παίρνεις την... Πρόνοια και κάποιος ενδιαφέρεται για το παιδί, είναι γεμάτα τα ιδρύματα από πλάσματα που κάποιος έκανε, απλώς για να τα παρατήσει έξω απ' το πεζούλι ενός σούπερ μάρκετ και να εισπράξει το βράδυ την υπεραξία τους, μ' αρρωσταίνει η ανημπόρια μου, δεν έχω ιδέα πώς σκατά φτάνω σπίτι. Προσπαθώ να την κάνω εικόνα στα 15, στα 20, στα 30 της. Ένας άνθρωπος τόσος δα, που καλύπτει - ποιός ξέρει πόσο καιρό τώρα; – μια απόσταση που ξεκινάει απ' τα Πετράλωνα και φτάνει Μαρούσι κι ούτε ξέρω ακόμη, πόσο μακριά. Θα πάει σχολείο; Θα παίξει ποτέ; Θα γίνει ποτέ κάτι γι' αυτήν; Και επειδή πολύ πιθανό να τ' ακούσω, ναι, δεν είναι η μόνη, ναι, είναι η Αθήνα γεμάτη από πιτσιρίκια που ζητάνε «κάτι ψιλά, ένα τσιγάρο», όχι, δεν μ' έπιασαν ξαφνικά οι συναισθηματισμοί και το... λουρί της μάνας, απλώς είναι μια εικόνα, πιο άγρια ίσως από το «ντου» της «Χρυσής Αυγής» στις ζωές μας που δεν ξέρω τί να την κάνω. Όποιος ξέρει και μπορεί, πολύ ευχαρίστως να του δώσω συντεταγμένες, λίγο πιο διαφωτιστικές από αυτές που έδωσα εδώ. * Κατά τα λοιπά, την προηγούμενη εβδομάδα το ΕΣΡ, (μας) έκανε «ντα» απαγορεύοντας την μετάδοση εικόνων ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη. Η ανεξάρτητη αρχή χρόνια τώρα ζει και ευφραίνεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, εκεί όπου μόνο η «κακή» εικόνα ενοχλεί. Ελπίζω να μην την ενοχλούν και οι (κακές) σκέψεις. Πηγή: www.lifo.gr

ΚΕΘΕΑ: ανάγκη για ρούχα και παπούτσια

 Άμεση ανάγκη για αντρικά παπούτσια (42-45 νούμερο), καθώς και αντρικά μπουφάν, εσώρουχα και κάλτσες έχει η Μονάδα Άμεσης Πρόσβασης του ΚΕΘΕΑ ΕΞΕΛΙΞΙΣ. Όσοι ιδιώτες ή εταιρείες μπορούν να βοηθήσουν να επικοινωνήσουν με τον κ. Δημήτρη Παπαδημητρίου, στο τηλ. 2103301157-9 (εσωτ. 211).
Κάθε βοήθεια ειναι σημαντική.

To Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού στο διαδίκτυο

 Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού έχει τη δική του σελίδα στο διαδίκτυο
http://sde-fyl-koryd.att.sch.gr/

Στις σελίδες του μπορείτε να βρείτε πληροφορίες

 για την φιλοσοφία λειτουργίας

 των ΣΔΕ στις φυλακές 

απόψεις μαθητών και εκπαιδευτικών 

υλικό από τις διάφορες δράσεις του σχολείου 

καθώς και την ταινία μικρού μήκους 

"Πέρα από τη φυλακή"

Η είδηση που δεν μετέδωσε κανένα κανάλι

Αναδημοσίευση από το http://info-war.gr

Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα περιοδικό, το Unfollow, παρουσιάζει ένα θέμα περί λαθρεμπορίας πετρελαίου στο οποίο φέρονται ως εμπλεκόμενοι ο προμηθευτής του αμερικανικού στόλου, Δ.Μελισσανίδης και ο γνωστός και μη εξαιρετέος ολιγάρχης Σπ.Λάτσης.
Λίγα 24ωρα αργότερα ο συντάκτης του άρθρου, Λ. Χαραλαμπόπουλος, δέχεται απειλητικό τηλεφώνημα από τα γραφεία της εταιρείας του Δ.Μελισσανίδη από κάποιον που υποστηρίζει ότι είναι ο ίδιος ο Μελισσανίδης και απειλεί να σκοτώσει τον συντάκτη και την οικογένειά του και να «σκίσει» όποιον εισαγγελέα τολμήσει να ασχοληθεί με την υπόθεση.
Η ΕΣΗΕΑ και ο πρόεδρός της Δ.Τρίμης παρεμβαίνουν άμεσα και καταδικάζουν το γεγονός.
Την επομένη ένας ακροδεξιός σύμβουλος του πρωθυπουργού (ο οποίος σε τακτά χρονικά διαστήματα ζητά την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας), με την ιδιότητά του ως δικηγόρος του Μελισσανίδη, ζητά μεταξύ άλλων τη διαγραφή των σχολίων στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Αυτά είναι καθημερινά φαινόμενα σε όλες ανεξαιρέτως τις δικτατορίες της υποσαχάριας Αφρικής, που βρίσκονται υπό την κατοχή του ΔΝΤ. Συμβαίνουν επίσης σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπου ομάδες ολιγαρχών αφού απέκτησαν τον έλεγχο της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, δολοφονούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Παρόμοια περιστατικά συναντά κανείς και σε χώρες όπως η Κολομβία,  όπου παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου επιτίθενται σε εργαζόμενους και συνδικαλιστές.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να μην συμβαίνουν και στην Ελλάδα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη.
Το πρόβλημα – και ζητώ συγγνώμη αν γίνομαι κουραστικός σε αυτό το σημείο – είναι ότι αυτή η ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει ταινία στο Χόλιγουντ, δεν καταγράφεται ούτε σε μονόστηλο στις εφημερίδες και δεν τις αφιερώνεται ούτε δευτερόλεπτο στα κανάλια.
Όσοι έχουμε εργαστεί σε μεγάλα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» στην Ελλάδα ή το εξωτερικό γνωρίζουμε ότι αυτό συνήθως δεν είναι ευθύνη των συντακτών. Εάν λόγου χάρη μια χώρα θεωρεί περιβαλλοντική βόμβα το μονοπύθμενο πετρελαιοφόρο του ιδιοκτήτη του μέσου όπου εργάζεσαι και απειλεί να το βυθίσει αν αυτό εισέλθει στα χωρικά της ύδατα, τότε δεν μπορείς να γράψεις γι’ αυτό το θέμα (αν και έχουν υπάρξει και εξαιρέσεις).
Δεν μπορείς επίσης να δημοσιεύσεις φωτογραφίες από γέφυρες που κατέρρευσαν εάν το μέσο στο οποίο εργάζεσαι ελέγχεται από την κατασκευάστρια εταιρεία της γέφυρας.
Κάθε σύγχρονος δημοσιογράφος όμως έχει και το προσωπικό του blog, ένα λογαριασμό στο twitter και το facebook και πολλούς ακόμη τρόπους να εκφράσει την άποψή του.  Πολύ περισσότερο υπάρχουν «εναλλακτικά» μέσα ενημέρωσης, τα οποία αν και φιλοξενούν διαφημίσεις τραπεζών ή δημοσίων οργανισμών, υποστήριζαν όλα αυτά τα χρόνια ότι ήταν ανεξάρτητα.
‘Οταν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και όλα αυτά τα μπλογκ σιωπούν για τις απειλές δολοφονίας ενός δημοσιογράφου η κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Επίσης δεν έχει κανένα λόγο να αγοράζει τις εφημερίδες που δεν αναφέρθηκαν στο γεγονός – οι οποίες καλό είναι να κλείσουν – ενώ αποκτά αυτομάτως το δικαίωμα να διαδηλώνει έξω από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς που ελέγχουν τις δημόσιες συχνότητες – δηλαδή ελέγχουν το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης.
Προφανώς αυτό είναι άδικο για εκατοντάδες άλλους δημοσιογράφους που δίνουν καθημερινές μάχες αξιοπρέπειας με τη λογοκρισία των αφεντικών τους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες που παίζουν κορώνα γράμματα το ελάχιστο εισόδημα της οικογένειάς τους για την τιμή της δημοσιογραφίας (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να εξηγήσω ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς τους ήρωες).
Τι να κάνεις όμως; Δεν δίνουν οι μειοψηφίες το στίγμα ενός ολόκληρου επαγγελματικού κλάδου. Εάν η κοινωνία, γενικεύοντας, αποφασίσει ότι οι μπάτσοι είναι γουρούνια και δολοφόνοι και οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι… ε κάτι μπορεί να ξέρει.
Άρης Χατζηστεφάνου

Αστικός λαχανόκηπος στο Μαρούσι

Σε λαχανόκηπο μετέτρεψαν κάτοικοι του Αμαρουσίου ένα οικόπεδο με σίδερα και μπάζα. Καλλιεργώντας φρέσκα λαχανικά εξοικονομούν περί τα 150 ευρώ από τον προϋπολογισμό του νοικοκυριού. Αυτή η δράση ανθεί και σε άλλες μητροπόλεις, όπως στην Νέα Υόρκη και έχει πάρει το όνομα guerilla gardening.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», 40 οικογένειες στο Μαρούσι μετέτρεψαν ένα οικόπεδο γεμάτο μπάζα και σκουπίδια στην συμβολή των οδών Ανδρονίκου και Αυτοκράτορος Ηρακλείου σε έναν λαχανόκηπο έκτασης 2,5 στρεμμάτων. Για κάθε μια οικογένεια αντιστοιχούν 25 τετραγωνικά μέτρα.

Οι «αγρότες» καλλιεργούν μαρούλια, μπρόκολα, κουνουπίδια, αρακάς, καρότα, κουκιά, όλα καλλιεργημένα χωρίς χημικά και λιπάσματα και βλέπουν τον οικιακό προϋπολογισμό να μειώνεται μέχρι  και κατά 150 ευρώ.  

Οι κάτοικοι είχαν σημαντική βοήθεια από το δήμο που ανέλαβε τη μελέτη του εδάφους, το εμπλούτισε με ειδικό χώμα, διευθέτησε την υδροδότηση και παρείχε τις απαραίτητες συμβουλές.

Πλέον οι ίδιοι, πριν το φαγητό τους, επισκέπτονται το λαχανόκηπο της γειτονιάς και κόβουν ό,τι είναι απαραίτητο για τη σαλάτα τους και εν γένει το μαγείρεμα.

Επιπλέον, οι κάτοικοι του Αμαρουσίου τονίζουν ότι ο λαχανόκηπος βοηθά και στις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των γειτόνων αφού συγκεντρώνονται εκεί και συζητούν για τα θέματα που τους απασχολούν. 

Πηγή: www.enet.gr και tvxs.gr