Ξεblogάρομαι

Ξεκλειδώνομαι. Από παντού.

Αγαπώ τα θέλω μου ξανά.

Τα θέλω μου είναι να αγαπώ.

Χωρίς φόβο και με πάθος.

Εσένα, αυτόν, εκείνη, το άλλο, το παράλλο..

Μη βιάζεσαι να με χαρακτηρίσεις.

Για μένα το κάνω.

Tις μέρες της αρρώστιας, τις μέρες που η αδυναμία θα κυριεύει το αλλόκοτο μυαλό,αυτές τις μέρες που γεμίζει το φεγγάρι για να μου δίνει τ΄άλλοθι,τις μέρες που στο φτωχό κεφάλι μου όλα θα μοιάζουν βασανιστικά βαρετά -αφού θα νομίζω πως τίποτα δεν αγαπώ- που η ζωή θα κρύβεται πίσω από το θρόνο της πλήξης και του μηδενισμού, που θα ξεχνώ να αναπνέω, εγώ θα ξέρω πως προνόησα. Έφτιαξα με ζήλο και αριστοτεχνία πολύτιμους καθρέφτες (εσένα, αυτόν, εκείνη, το άλλο ,το παράλλο) για να βρίσκω κάθε φορά που μπερδεύομαι το χαμένο ειδωλό μου για να ταυτιστώ.Ξανά. Η αλλιώς.. να ταυτοποιηθώ. Οι πράξεις που γέννησα θα βρίσκουν τρόπο να ανταποδίδουν τη ζωή που τους χάρισα. Θα μου δίνουν ζωή όταν θα νιώθω νεκρή..

Αγαπώντας , αγαπώ και τον εαυτό μου.

Αγαπώντας τον εαυτό μου , μπορώ να αγαπώ.

Ναι. Μοιάζει κάπως εγωϊστικό, μα..

Ας είναι αυτός, ο μεγαλύτερος εγωϊσμός.

Ας είναι αυτό, το μεγάλο μου μειονέκτημα.

Να αγαπάω, για να μ΄ αγαπώ.