Mε αφορμή την επίσκεψη στις φυλακές

Σκληρή η ζωή.
Άδικη.
Δεν συγχωρεί πάντα τα λάθη. Την άγνοια, την αθωότητα. Τη "λάθος στιγμή".
Σήμερα είδα την ελευθερία, ξεκάθαρη μέσα στη φυλακή.
Μέσα από χρώματα. Μέσα από ζωγραφιές. Με κοιτούσε κατάματα.
Θάλασσες, τοπία, μορφές άμορφες.
Σήμερα όλες οι γυναίκες που με κοίταξαν στα μάτια πίσω από σίδερα, μου φώναζαν με τη ματιά τους: "Είσαι ελεύθερη!"
"Είσαι ελεύθερη!", μου φώναζαν...
Πίσω από σίδερα και γω για λίγες ώρες...
Περάσαμε ξόφαλτσα από την πτέρυγα των μανάδων. Στο διάδρομο μικρά παιδιά τρεχανε πέρα δώθε. Οι τοίχοι ζωγραφισμένοι.
Πεταλούδες. Έγκλειστος ο παράδεισος.
Οργιάζει η φαντασία εκει μέσα.
Δεν συγκρίνεται ούτε με τη μέγιστη δική μου.
Φαντάσου να φαντάζεσαι πως είσαι ελεύθερος!
Περάσαμε στο τμήμα ανηλίκων.
"Κουρτίνες θέλουμε, να μη βλέπουμε τα σίδερα, να μπαίνει μόνο το φως.", μίλησε η κοπέλα.
Δις ισόβια...
Είδα ζωή εκεί μέσα σήμερα.
Είδα αγώνα για ζωή.
Σε μια εποχή που έξω κάθε μέρα νιώθουμε τον κλοιό να στενεύει.
Έγκλειστη ελευθερία, που ερμηνεύεται διαφορετικά αν είσαι μέσα και αλλιώς αν είσαι έξω.
Έγκλειστη ελευθερία μέσα κι έξω...
Zoom out:
Πολύχρωμα ρούχα σε κάγκελα απλωμένα.
Με φόντο συρματοπλέγματα.
Και πίσω οι κάμποι, οι ελαιώνες, να τους φωτίζει ο ήλιος που ετοιμάζεται να δύσει.
Κι ένα τεράστιο φεγγάρι απ' την άλλη, να γεμίζει.
Όταν βγήκα έξω ένιωσα ένοχη.
Ο αέρας που ανέπνεα είχε μορφή.
Τα χρώματα τα ίδια αλλιώς. Πιο ζωντανά. Τα βήματα που έκανα με πήγαιναν
κάπου.
Το αυτοκίνητο που άφηνε χιλιόμετρα, επιστρέφοντας στην Αθήνα, είχε ένα νήμα πιασμένο πίσω του.
Κι όταν βγήκα πλέον κι απ το αυτοκίνητο, είχα εγώ ένα νήμα δεμένο πίσω μου.
Και τώρα, ώρες μετά, υπάρχει ακόμα.
Και αύριο που θα ξυπνήσω θέλω να το βρω ακόμα γατζωμένο πάνω μου.
Να μην ξεχνάω στο κάθε μου βήμα πως υπάρχουν και μέρη που στ' αλήθεια δεν
είσαι ελεύθερος.
Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Είτε για τον εαυτό μας είτε για εκείνους.
Ας κάνουμε όμως κάτι.
Ας κάνουμε.
Είναι αυτή η ζωή.
Η ζωή μας.
Γαμώτο..!
ceralex.blogspot.com