Μικρές ιστορίες, θαύματα, από το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ 2 συγκεκριμένες στιγμές ανθρώπινου μεγαλείου που έζησα στο ιατρείο. 

 

Η μία ήταν ένα απόγευμα Τρίτης, χειμώνας του ‘12, μόλις είχα μπει στο ιατρείο από την δουλειά μου.  Ήμουνα λίγο αλαφιασμένος, γινόταν και ένας μικρός χαμός από τους ασθενείς.  Πάνω στην δουλειά το βλέμμα πέφτει πάνω σε μια μητέρα που είχε φέρει τα δύο μικρά της αγόρια για να τα δει η παιδίατρος μας.  Μόλις είχε βγει από το εξεταστήριο και κρατούσε σακούλες με παιδικό γάλα και πάνες, δείγμα ότι έχει ανάγκη.  Όπως όλοι οι εθελοντές πήγα κοντά και ρώτησα τα μικρά εάν θα ήθελαν παιχνίδια.  Ο μικρός, κάπου στα 3 μου χαμογέλασε και είπε ένα γεμάτο ΝΑΙ … ο «μεγάλος», κάπου στα 5 … με κοίταξε με τα μεγάλα του μάτια και μου είπε, χωρίς να διστάσει, «… έχω πάρει κύριε ήδη ένα παιχνίδι, ας πάρει και κάποιο άλλο παιδάκι…».  Βούρκωσα με την μια, τραβήχτηκα πιο πέρα να μην με δουν, πήγα στην αποθήκη και έφερα όλη την σακούλα.  Ένιωθα τόσο μικρός μπροστά του, το μόνο που του είπα ήταν «…έχουμε πολλά παιχνίδια, πάρε ότι θέλεις».  Μου χαμογέλασε, χωρίς να πει λέξη … πήρε αγκαλιά ένα αρκουδάκι , το έβαλε σε μια σακούλα που είχαν τα γάλατα, πήρε το χέρι της μητέρας του και του μικρού αδερφού και τους οδήγησε προς την έξοδο.  Πρώτη φορά πήρα ένα τόσο μεγάλο μάθημα ανθρωπιάς από έναν τόσο «μικρό» άνθρωπο.  Σκέφτηκα ότι εάν ένα τόσο μικρό παιδί ήδη γνωρίζει την αξία του να μοιράζετε τα παιχνίδια του με άλλα παιδάκια που έχουν ανάγκη, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ υπάρχει ελπίδα για όλους μας.

Η δεύτερη φορά, απόγευμα Πέμπτης … μόλις είχε τελειώσει η βάρδια, το ιατρείο είχε λίγο κόσμο.  Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και ενστικτωδώς γύρισα να δω ποιος μπήκε.  Ήταν μια κυρία με εμφανή τα σημάδια της σοβαρής πάθησης της.  Καρκίνος λέγεται το τέρας που παλεύει να νικήσει.  Μιλούσα με έναν εθελοντή εκείνη την στιγμή και δεν έδωσα σημασία στον διάλογο που έκανε η ασθενής με τους εθελοντές της γραμματείας.  Άκουσα όμως να αναφέρεται το όνομα μου.  Γύρισα να τους δω όπως μιλούσαν και μου ανέφεραν ότι η κυρία ήθελε να βοηθήσει το ιατρείο … χαμογέλασα κάπως περίεργα, γιατί δεν το περίμενα.  Βλέπετε έχουμε συνηθίσει να μας ζητάνε βοήθεια, ειδικά άνθρωποι που βρίσκονται σε άσχημη φυσική κατάσταση.  Την πλησίασα και την ρώτησα πως θα μπορούσε να μας βοηθήσει.  «Διάβασα εδώ την ανακοίνωση σας ότι ζητάτε εθελοντές για την καθαριότητα του ιατρείου και θέλω να σας βοηθήσω, κάνετε τόσο πολλά για μένα, θέλω να δώσω και εγώ κάτι πίσω σε εσάς…» μου είπε με μια φυσικότητα, σαν να ήταν όλα καλά στην ζωή της.  Έμεινα σαν στήλη άλατος μπροστά της, την κοίταξα … ένα χαμόγελο γέμισε στο στόμα μου … ένιωσα ότι ήθελα χρόνο να σκεφτώ τι να της απαντήσω … ήταν από εκείνες τις στιγμές που ενώ περνάνε 1-2 δευτερόλεπτα, νιώθεις ότι πέρασε ένα αιώνας.  Αυτός ο Άνθρωπος (με κεφαλαίο το Α) μας έδινε ότι πιο πολύτιμο είχε στον κόσμο αυτό, τον χρόνο της.  Δεν είχε κάτι πιο πολύτιμο να μας προσφέρει … Την ακούμπησα στο χέρι και την έσφιξα λίγο και της είπα «… τα λόγια είναι λίγα με το να σας πω ένα ευχαριστώ!  Φυσικά και θα σας ενημερώσουμε όταν υπάρξει ανάγκη για καθαριότητα, μήπως όμως …» δεν με άφησε να συνεχίσω, μου έδωσε και εκείνη ένα πλατύ χαμόγελο, μου έσφιξε το χέρι και μου είπε «εγώ σας ευχαριστώ».  Έφυγε το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε … ένιωσα ότι το ιατρείο  άδειασε … ένας άγγελος μόλις είχε φύγει από μπροστά μου.  Γύρισα και κοίταξα τους άλλους αποσβολωμένους εθελοντές … είχαμε – και πάλι – όλοι δακρύσει.

Χρήστος Σιδέρης